שלום בערגער
שימי האָט געדאַרפֿט ווידער אָננעמען עטלעכע טעג ווי אַ צושטעל-מענטש פֿאַר איינעם פֿון די אָן-לײַן-פֿירמעס. קוים וואָס ער האָט אויף דירה-געלט. שוין דרײַ חדשים זינט באַבי האָט אים אַרויסגעוואָרפֿן פֿון איר שטוב. באַבי איז די שווערע ליבשאַפֿט אַליין. אַ מאָל אַ סך מער שװערער װי די ליבשאַפֿט.
זי האָט געזאָגט, אַז ער מעג פֿירן זײַן לעבן װי ער װיל, נאָר זי האָט נישט קיין כּוח און נישט קיין מוח אים אַרױסצושלעפּן פֿונעם גרוב, װוּהין זײַן אײגענע נשמה האָט אים אַהין אַרײַנגעװאָרפֿן. דערנאָך האָט זי געגעבן אַ שמײכל, װי איר שטײגער איז, און געפֿרעגט צי ער דאַרף הילף בײַם אײַנפּאַקן זיך.
באַביס חבֿר, װאָס הײסט גיבער, צי איראָניש צי בחוזק, צי סתּם אַ ראַנדאָם־קאָמבינאַציע קלאַנגען, איין גאָט ווייסט, איז געקומען און אַרײַנגעװאָרפֿן שימיס פּאָר זאַכעלעך אין אַ „פּיקאַפּ‟־אויטאָ, אים צוגעפֿירט צו אַ דירה בײַם עק שטאָט, און אים געגעבן אַ שטױס אין דער האַנט אַרײַן אַ קאָנװערט מיט אַ שמוציקן שליסל־קאַרטל.
„שיק מיר דעם רענט־רעגולער, װײַל איך האָב פּלענטי מענטשן װאָס װילן דאָס אָרט. אָקײ.“ ס׳איז נישט געװען קײן פֿראַגע.
דערנאָך האָט שימי געאַרבעט עטלעכע טעג אין דער װאָך, אַרױסהעלפֿנדיק אַ חבֿר פֿון דער ישיבֿה, װאָס איז געװאָרן רײַך אין „ריל־עסטײט‟. נאָר יאָסל האָט אים אַ מאָל אָפּגעשטעלט אין קאָרידאָר, װאָס פֿירט פֿון דער קיך צו די װאַשצימערן. „שימי, עס…“
„אַהאַ?“ — האָט שימי אָפּגעענטפֿערט, שױן אין מוח אײַנפּאַקנדיק זײַן דעסק.
„עס גײט נישט.“ „אָקײ.“ „דו ביסט פֿרײַנדלעך, אָבער.“ „אָקײ.“ „ס׳איז נישט פּערזענלעך.“ „שור.“
שימי איז נישט געװען זיכער צי ער איז אַ נאַר, אָדער עס הערט זיך פֿון אים, אָדער ער איז באַגאַנגען עפּעס אַ שרעקלעכן דורכפֿאַל, װאָס ער האָט נישט דערזען. מילא. און איצט, קוקט ער אױפֿן אַפּ, און פּרוּװט אַרױסדאַװנען דערפֿון כאָטש עפּעס, װאָס קען אים אױסלײזן פֿון באַנקראָט. אַ, אַ דין־דאַן, עס קומט אַרײַן אַ באַשטעלונג פֿון „אובער‟. נישט אַ מענטש, נישט עסן, נאָר אַ מעדיצין, עפּעס אַ מעדיצין דאַרף ער אָפּנעמען אין אַן אָפּטײק.
גוט, האָט ער אַרױסגעגריבלט פֿונעם שופֿלאָד די רײנסטע בגדים װאָס ער האָט, געמאַכט זיכער, אַז ער האָט גענוג בענזין אין אױטאָ זיך צו דערקראַצן אַהין און צוריק, און אָנגעשטעלט דעם דזשי־פּי־עס. הכּלל װײסט ער נישט פֿאַר װאָס ער האָט אָנגענומען דעם דזשאַב, שױן זשע װעט דער אַפּטײק־אַרבעטער אים געבן יענעמס מעדיצין אין דער האַנט אַרײַן?
זײַן טעלעפֿאָן האָט זיך צעקלונגען בשעת ער פֿאָרט צו צום אַפּטײל. ער האָט געענטפֿערט: „יאָ, דאָס איז דײַן אובער…“ אַ זיס קולכל האָט אים איבערגעהאַקט. אים דערמאָנט אין זײַן געװעזענער בײַם שבת־טיש, די פּאָר מינוט ליבשאַפֿט אין יעדער אַכזריותדיקער װאָך, און דערנאָך די צײַט האָט זיך מיט אַ מאָל צונױפֿגערוקט װי אַ האַרמאָשקע און ער האָט װידער מיטגעלעבט דאָס דינגען זיך מיטן בית־דין, דעם לױער.
איצט אָבער דאָס איצטיק קולכל, זיס און שאַרף. װי אַ צעבראָכן צוקערל, װאָס קען װי־עס־איז צעשטעכן די יאַסלעס. „נעם אָפּ די מעדיצין, ס׳איז אויף דײַן נאָמען, ברענג עס גלײַך צום אַדרעס, װאָס איך טעקסט דיר איצט, פֿרעג נישט קײן קשיות, פֿאַרשטײסט?“
„װאָס…“ — און דערנאָך ווערט אָפּגעהאַקט די פֿאַרבינדונג.
װי אַזױ האָט מען געקענט װיסן אין פֿאָרױס, אויף וועמענס נאָמען אױסצושרײַבן דעם רעצעפּט, און װוּהין איז ער איצט אַרײַנגעפֿאַלן, און…? ער האָט זיך נישט געלאָזט טראַכטן װעגן דעם, „אובער‟ איז דאָך אַ גרױסע פֿירמע, און מע לאָזט נישט אַדורכגײן פֿױלע שטיק. לאָמיר נאָר, — שימי האָט זיך אַ זאָג געטאָן, — אַרײַנכאַפּן אין אַפּטייק, אָפּנעמען די מעדיצין, און פֿאָרן װוּהין מע הײסט מיר.
די אַפּטײק איז געװען צו גרויס, אַ סך דורכגאַנגען, צו פֿיל װינדעלעך, װאָס האָבן אים דערמאָנט אין זײַנע קינדער ערגעץ קײן מאָל זיי מער נישט זען. ער האָט זיך אָנגעשפּאַרט אין אַ װאַנט און פֿאַרסאָפּעט. װאָס װעט זײַן?
סוף־כּל־סוף האָט ער זיך גענומען אין די הענט, צוגעגאַנגען צום אַפּטײק־שױב, און געבעטן די מעדיצין, װאָס מע האָט אים געהײסן בעטן. זײַן האַרץ האָט געהאַמערט, װי מעטאַל־מוזיק. דער אַפּטײקער, אַ קורצװוּקסיקער מיט לאַנגע װאָנצעס, האָט אים קױם באַקוקט און אים געגעבן אין דער האַנט אַרײַן אַ פֿלעשל מיט װײַסע פּילעכלעך. „פֿראַגעס?“
שימי האָט פֿאַרגעסן צו ענטפֿערן און נישט געװוּסט װי צו צאָלן.
„װעגן װאָס פֿראַגעס?“
„װעגן אײַננעמען די מעדיצין?“
„נײן.“
קײנער האָט אים נישט געפֿרעגט װעגן קױפֿן אָדער באַצאָלן. קען זײַן באַצאָלט פֿון פֿריִער
ער איז אָנגעקומען אױפֿן פֿריִער־אָפּגערעדטן אָרט, אַ פּאַרקיר־פּלאַץ הינטער דער שטאָט. צום אַלעם ערשטן האָט ער געזען דעם פּאָליצײ־אױטאָ אין מיטן דעם פּאַרקירפּלאַץ מיט בלישטשענדיקע פֿאָנאַרן. צו שפּעט צו אַנטלױפֿן.
מיט אַ ברײטן זשעסט האָט ער אױפֿגעשרױפֿן דאָס פֿלעשל מיט די װײַסע פּילן. ער האָט זײ באַקוקט װי מע באַקוקט אַ קידוש־בעכער, מאַכנדיק זיכער, אַז גאָר נישט פֿון הײליקן שטאָף איז נישט פּגום.
ס׳איז שױן געװען רעכט פֿינצטער, די לבֿנה האָט זיך געטאָן איר עלעגאַנטע לעקטער-קונסט. ערגעץ וווּ האָט מען זיך געשטעלט אָפּריכטן אַ חובֿ, ערגעץ אַנדערש רײַך געוואָרן על-פּי מזל.
דאָ אין אויטאָ, אַליין און פֿאַרהפֿקרט אפֿשר צום לעצטן מאָל, האָט ער צוגעמאַכט דאָס פֿלעשל און געגעבן אַ לײַכטן וואָרף אין דער דלאָניע, ווי אַ בייסבאָל אָדער צינדבאָמבע.
Yiddish Branzhe 