דאָס מענטשעלע מיטן הינטל סיסקין

(פֿון דער סעריע „שוואַנענפּאַרק‟ און זײַנע טושבֿים — פֿלאָרידן)

— פֿייגעלע סיסקין, געווען ביסטו וווּ?
— געהאַט אויפֿן טײַכל אַ ראַנדעוווּ!
(אַ פֿראַנצייזיש פֿאָלקס־לידל)

באָריס סאַנדלער

ער איז אַראָפּ פֿון אַ בילדל, אָנגעמאָלט פֿון אַ קינד — אַ מענטשעלע, וואָס שלעפּט אויף אַ שטריקל אַ קליינטשיק הינטעלע. אין רוים האָט זיך אַויסגעפֿורעמט אַ לעבעדיקער אַלטיטשקער. אויף זײַנע שמאָלע אַקסלען האָט זיך אָנגעזעצט אַ שווערער זאַק יאָרן, וואָס האָט אים געמאַכט הויקערדיק אַזוי ווײַט, אַז זײַן קין האָט געמוזט זיך אָנשפּאַרן אין זײַן ברוסט. מיט דער לאַנג־שפּיציקער נאָז האָט דער אַלטיטשקער בײַם באַוועגן זיך געגראָבן דעם וועג, באַטראַכטנדיק אים דורך די ברילן, אַראָפּגעקראָכן אויפֿן סאַמע עק נאָז. אויפֿן קאָפּ האָט ער געטראָגן אַ רויטע קאַסקעטקע. פֿון פֿאָרנט איבערן לאַנגן דאַשיק איז מיט געלע אותיות געווען אָנגעשריבן „Drill, baby, drill‟.

אָנגעטאָן איז ער געווען אין אַן טונקל־בלוי רעקל, אַ ברייטס, לאַנגס און אַ פֿאַרפֿלעקטס, אונטער וועלכן ס׳האָט זיך אָנגעזען אַ באָרדאָ־לײַבל, פֿאַרשפּיליעט אויף אַלע דרײַ קנעפּלעך. זײַנע גרויע הויזן האָבן געהאַט אַ מעלה — ס׳האָט זיך צו זיי קיין מאָל נישט צוגערירט אַ הייס פּרעסל, סײַדן מיט יאָרן צוריק, ווען דער אַלטיטשקער האָט זיי נאָר געקויפֿט, בשעת אַ גרויסן „סעיל‟. אויף די פֿיס האָט ער געטראָגן אַ פּאָר שיך־סניקערס, זעט אויס, גרעסער פֿון זײַן מאָס, ווײַל די נעז פֿון די שיך האָבן אַרויפֿגעקוקט צו זײַן אָראָפּגעלאָזטער שפּיציקער נאָז מיט האָפֿענונג זיך אַ מאָל צו טרעפֿן.

דאָס הינטל, וואָס דער באַלעבאָס האָט נאָך זיך געשלעפּט פֿאַרן שמאָלן רימענדל, האָט לויט דער שקאַלע פֿון הינטישן לעבנס־דויער, געזאָלט זײַן כּמעט אין איין עלטער מיטן באַלעבאָס. דאָס פֿעלעכל האָט שוין קיין האָר כּמעט נישט געהאַט. זיי זײַנען אַרויסגעקראָכן, דעריבער האָט עס דערמאָנט אַ קליין ראָזעווע חזירל. זיך אָנגעשפּאַרט מיט די אייבערשטע פֿיסלעך אין אַספֿאַלט, האָט דאָס מאָדנע באַשעפֿעניש זיך נישט געלאָזט שלעפּן און דין, נאָר בייזלעך געריטשעט.

— סיסקין, — האָט דער אַלטיטשקער זיך אויסגעקערעוועט צום עקשן מיטן גאַנצן קערפּער, — נישט שיין, סיסקין…

ער האָט זיך צוגעשאַרט צום הינטל, זיך שווער אָנגעבויגן און אַרומגעכאַפּט עס מיט ביידע הענט. אַ צופֿרידנס האָט דאָס הינטל אַרויסגעקוקט פֿון די אָרעמס, ווי פֿון אַ ראַטיר־רינג. דער אַלטער האָט נאָך אַלץ געוואָרטשעט אונטער דער נאָז:

— פֿירסט זיך אויף נישט שיין, סיסקין… נישט שיין…

אויף דעם לאַנגן פֿיר־מײַליקן אַספֿאַלטירטן שפּאַציר־וועג, וואָס האָט אַרומגערינגלט דעם צענטראַלן טייל פֿונעם דערפֿל „שוואַנענפּאַרק‟, וווּ אין די פֿרימאָרגנס פֿלעגט מען זיך אומדרייען, כּדי דורכצולופֿטערן די לונגען נאָך דער הייסער נאַכט, און אין די אָוונטן, צופֿאַלן, ווי צו אַ רעזערוווּאַר מיט פֿריש־אָנגעזעטיקטער קילער לופֿט, — האָט אונדזער פּאָרעלע, דער אַלטיטשקער און זײַן הינטל, געהאַט אַן אייגן „פּלעצל‟, אַן אָפּשניט פֿון אַ פֿופֿצן־צוואַנציק מעטער, וווּ זיי פֿלעגן זיך אומדרייען. יעדן אינדערפֿרי האָבן די שפּאַצירנדיקע געהאַט דעם זכות זיך אָנצוטרעפֿן אויף זיי און דערהערן פֿונעם אַלטיטשקן זײַן „גוטמאָרגן‟. ער האָט עס אַרויסגעבראַכט שטיל, אונטער דער נאָז און אַזוי ווי אויפֿהייבן דעם קאָפּ האָט אים געשטערט דער הויקער, האָבן זײַנען אויגן זיך געריסן אַריבער די ברילן אַרויף צום דאַשיק, ווי אָנגעוויזן אויפֿן אויפֿשריפֿט: „Drill, baby, drill‟. דערנאָך לײַכט אַ טרייסל געטאָן מיטן הינטל, וואָס האָט אָנגעשטעלט די לעפֿעלעך־אויערן און נאָך מער אויסגעגלאָצט די קײַלעכדיקע אייגעלעך. דאָס פֿײַכט נעזל האָט זיך אַ ריר געטאָן, זיך פֿאַרקנייטשט, ווי צעשמייכלט זיך אויף דעם „גוטמאָרגן‟. אין די אָרעמס פֿונעם באַלעבאָס האָט סיסקין זיך געפֿילט זיכער און דרייסט…

דאָס קינד, אַ מיידעלע פֿון פֿינף־זעקס יאָר, האָט אויפֿגעהערט צו מאָלן. פֿאַרקוועטשט אינעם מויל־ווינקעלע דעם אייבערשטן עק פֿונעם בלײַער, האָט איר בליק זיך אָפּגעשטעלט אויפֿן אָנגעמאָלטן הינטל.

— יאָ, סיסקין… ביסט אַ צעבאַלעוועט הינטעלע… — האָט זי געזאָגט אויף אַ קול.

דאָס מיידעלע איז נעכטן געקומען צו דער באָבען פֿון ניו־יאָרק. ס׳האָט זיך איר נישט געגלייבט, אַז אין דער זעלבער צײַט קאָן אין ניו־יאָרק זײַן ווינטער, און דאָ, אין פֿלאָרידע — אַ הייסער זומער. דאָרט זעט דורכן פֿענצטער אַלץ אויס גרוי און אומעטיק — דער הימל, די ביימער, די גאַס; און דאָ איז אַלץ פֿאַרקערט — דער הימל איז בלוי, די ביימער גרין, די גאַס זוניק און לעבעדיק. זי האָט זיך גלײַך אַ לאָז געטאָן צו איר שיינעם רוקזאַק, אויפֿגערוקט דאָס בליץ־שלעסל און זיך דאָרט אינעווייניק אַ גריבל געטאָן מיט דער האַנט. אירע אייגעלעך האָבן גלאַנציק געלאָזט וויסן, אַז די האַנט האָט אָנגעטאַפּט וואָס מע דאַרף — דאָס שאַכטל מיט קאָליר־בלײַערס.

אין עטלעכע מינוט אַרום איז דאָס מיידעלע געשטאַנען אויף די קני אויף דער באָבעס סאָפֿע. צעלייגט איר אַלבאָם, אויסגעשאָטן די בלײַערס פֿונעם שאַכטל אויפֿן ברייטן פֿענצטערברעטל, האָבן די ערשטע, נאָך נישט זיכערע ליניעס זיך צעקראָכן איבערן ווײַסן בייגעלע פּאַפּיר.

וואָס זאָל עס זײַן? — האָט זי געפֿרעגט בײַ זיך, און אַליין געענטפֿערט: — נו, אַוודאי, אַ מענטשעלע און אַ הינטעלע, וואָס הייס, סיסקין…

אַזוי האָט זיך אויפֿן בייגעלע פּאַפּיר באַוויזן דאָס מענטשעלע, וואָס שלעפּט נאָך זיך אויף אַ שטריקל דאָס הינטעלע סיסקין.

פֿירנדיק מיטן בלײַער איבערן ווײַסן פּאַפּיר, ווי ער וואָלט געקאָנט זיך אַרויסרײַסן פֿון אירע פֿינגער און זיך ווידער באַהאַלטן אין זײַן שטיבעלע־שאַכטל, האָט דאָס מיידעלע געזאָגט אויף אַ קול: — אין ניו־יאָרק איז קאַלט און עס גיסט אַ רעגן…

אין די קילבלעכע טעג בפֿרט, ווען די לופֿט ווערט געדיכט פֿון פֿײַכטקייט, אַז שטיקערווײַז בלײַבט זי שטעקן אין ברוסט, פֿלעגט דער אַלטיטשקער אַרײַנזעצן זײַן הינטל אין אַ קליין וואָזיקל, ענלעך צו יענע וואָזיקלעך, אין וועלכע מיידעלעך פֿירן אַרויס אויף אַ שפּאַציר זייערע ליאַלקעס. ער האָט דאָס וואָזיקל געשטופּט און דאָס הינטעלע פֿלעגט גיך אײַנגעוויגט ווערן. די פֿרייד, וואָס האָט באַגלייט זײַן יעדע באַוועגונג, האָט זיך איבערגעגעבן אויך יעדן, וואָס איז זיי געגאַנגען אַנטקעגן. דעמאָלט פֿלעגט ער פֿאַרהאַלטן דעם גאַנג, אַ קוק טאָן אויפֿן דורכגייער איבער די ברילן, ווי זײַן שטייגער איז, און גערירט פֿון זײַנע אייגענע ווערטער, שטיל אַרויסברענגען אויף די ליפּן:

— שלאָפֿט, בייבי, שלאָפֿט…

אייגנטלעך, האָבן אינעם „שוואַנענפּאַרק‟ קיין הינט, אַרויסגעפֿירט אויף אַ שפּאַציר, נישט אויסגעפֿעלט. פּונקט ווי די תּושבֿים, האָבן זייערע פֿירפֿיסיקע פֿאַמיליע־מיטגלידער זיך אויך גענייטיקט אין פֿרישער לופֿט. הינט, בדרך־כּלל פֿון דער אַזוי גערופֿענער צימער־ראַסע, למשל, ווי בײַ אונדזער אַלטיטשקן טשיכואַכואַ, אָדער אַנדערע — פּאַפּילאָן, אָדער פּעקינעז, באָלאָנקע, פּודעל, — האָבן זיך דאָ געפֿילט פֿראַנק און פֿרײַ, הגם זייער פֿרײַהייט האָט זיך רעגולירט מיט דער לענג פֿונעם רימענדל, וואָס האָט זיך געצויגן פֿונעם הינטלס האַלדז צום באַלעבאָס׳ האַנט. און נאָך איין „רעגולאַטאָר‟ האָט געהאַלטן זיי ביידן, סײַ דעם באַלעבאָס אָדער באַלעבאָסטע און סײַ דאָס הינטל, אין די שטרענג־קאַזיאָנע דלת אַמות — דער דאָקומענט מיטן שטעמפּל פֿון אַ דאָקטער־פּסיכיאַטער, אַז דער מענטש נייטיקט זיך אין אַן „עמאָציאָנאַלער שטיצע‟. אויף אַזאַ אופֿן האָט אַ פּשוט הינטל זיך פֿאַרוואַנדלט אין אַ וויכטיקן טייל פֿון מענטשלעכער עקזיסטענץ, אַ געטרײַען שותּף פֿון דער עלנטער זיקנה.

מיט אַ סך יאָר צוריק, ווען דער הויקער בײַם אַלטיטשקן האָט נאָך נישט אַרויסגעשטעקט אַזוי בולט, און די ברילן זײַנען אים געזעסן אויף דער נאָז פֿעסט, האָט מײַקל קיין הינטל נישט געדאַרפֿט האָבן פֿאַר „עמאָציאָנעלער שטיצע‟. די גאַלאַנטעריע־קראָם, וואָס דער טאַטע האָט אים איבערגעלאָזט אין קווינס, האָט אים גענוג געשטיצט סײַ עמאָציאָנעל און סײַ פֿינאַנציעל. אייגנטלעך, האָט מײַקל זיך שוין אין דעם ביזנעס געדרייט נאָך בײַם טאַטנס לעבן, געוווּסט, ווי מע זאָגט, אַלע טויערן און טירן, בפֿרט, אַז זײַן איינציקער שותּף, ווי דער טאַטע האָט אים געלערנט, איז געווען זײַן פֿרוי. מיט איר האָט מײַקל געטיילט דאָס געלעגער און די קראָם. ווי ס׳פֿלעגט אָבער זײַן טאַטע זאָגן: מע האַנדלט אַזױ לאַנג ביז מע האַנדלט זיך אויס. איז אַזאַ צײַט געקומען. די געגנט, וווּ די קראָם איז געשטאַנען, האָט זיך אָנגעהויבן אויסצוליידיקן; דאָס הייסט, די אַלטע קונים נאָך פֿון זײַן טאַטנס צײַט, האָבן געביטן זייערע אַדרעסן — ווער איז אַריבערגעפֿאָרן נענטער צו די קינדער, ווער — זיך אַריבערגעצויגן אין אַ מושבֿ־זקנים, און ווער, נישט פֿאַר קיינעם געזאָגט געוואָרן, זיך אַריבערקעפּעקלט אויף Mount Carmel אָדער Mount Hebron.

אין די סוף אַכציקער האָבן זיך אין דער געגנט באַזעצט נײַע אײַנוווינער, און ווי עס פֿירט זיך צווישן די נײַ־געקומענע אימיגראַנטן, האָבן זיי זיך דאָ גיך פֿאַרשפּרייט. פֿאַר מײַקלען זײַנען זיי אַלע געווען „רוסישע‟. זיי אַליין האָבן זיך גערופֿן בוכאַרער ייִדן — געהאַט סמוגלע פּנימער, גאָלדענע ציין, גערעדט רוסיש, און ס׳רובֿ געווען פֿרום. זייערע ביזנעסן האָבן זיי געפֿירט ברייט און רײַך, און מײַקל האָט ווידער דערמאָנט זײַן טאַטנס ווערטל, אַז גרינגער איז אויפֿצוהייבן אַ שיכּור פֿון דער ערד, איידער אַ געשעפֿט. יעדנפֿאַלס, נישט מיט זײַנע כּוחות. זײַן גאַלאַנטעריע־קראָם האָט איבערגעקויפֿט איינער פֿון די בוכאַרער ייִדן און עס איבערגעמאַכט אין אַ יווועליר־קראָם…

דאָס מיידעלע האָט זיך פּלוצעם געכאַפּט, אַז דעם מענטשעלע מיטן הינטל איז זיכער קאַלט צו שפּאַצירן אין דעם גרוי־קאַלטן ניו־יאָרק. אַ רגע האָט געדויערט איר פֿאַרלוירנקייט. זי האָט געכאַפּט דעם גרינעם בלײַער און האָט גיך אָנגעהויבן מאָלן די לאַנגע בייגעוודיקע צווײַגן פֿון דעם פּאַלמע־בוים, וואָס וואַקסט גלײַך אַנטקעגן דער באָבעס פֿענצטער. דער פּאַלמע־בוים האָט אַ הויכן שטאַלטנע שטאַם, אָבער פֿון דער באָבעס דירה, וואָס איז אויפֿן צווייטן גאָרן, זעט מען נאָר זײַנע צווײַגן. זאָלן זיי הענגען איבער דעם שפּאַצירנדיקן מענטשעלע און זײַן הינטעלע. אויף אַזאַ אופֿן האָבן דאָס מענטשעלע און הינטעלע זיך איינס־צוויי אַריבערגעטראָגן קיין פֿלאָרידע, דאָס הייסט, פֿון ווינטער אין זומער אַרײַן.

אַ צופֿרידנס פֿון איר כּישוף, האָט דאָס מיידעלע שוין מיט זיכערע באַוועגונגען אָנגעמאָלט איבער די פּאַלמען־צווײַגן אַ שטיק בלויען הימל און דורך דער בלויקייט האָבן זיך דורכגעשלאָגן געלע זון־שטראַלן. זיי האָבן שיִער נישט אָנגערירט דעם מענטשעלעס רויט קאַסקעטל אויפֿן קאָפּ…

כּמעט מיט אַ יאָר שפּעטער האָט מײַקל מיט זײַן פֿרוי זיך אַריבערגעצויגן קיין פֿלאָרידע און זיך באַזעצט אינעם דערפֿל „שוואַנענפּאַרק‟. אַזוי האָט עס געהייסן, דאָס אָרט, וווּ קיין לעבעדיקע שוואַנען האָט דאָ קיינער פֿון די אײַנוווינערס נישט געזען, הגם סאַזשלקעס אויפֿן שטח פֿונעם דערפֿל זײַנען געווען אַ סך; נישט קיין גרויסע, נאָר גענוג צוציִענדיק פֿאַר ווילדע גענדז, קאַטשקעס, צאַפּליעס און גרינע איגואַנען…

די פֿענצטער פֿון דער געראַמער באַגלאָזטער לאָדזשע אין מײַקלס דירה האָבן אַרויסגעקוקט אויף אַזאַ סאַזשלקע. דאָס באַרעמלטע בילד, בלײַבנדיק אין תּוך סטאַטעטשנע, האָט יעדע רגע געביטן זײַן סוזשעט — אָט האָבן די גענדז און קאַטשקעס זיך פּלוצעם אָפּגעריסן פֿון דער וואַסער־אויבערפֿלאַך, ווי ס׳וואָלט זיי עפּעס אָנגעשראָקן, און זיך אַ טראָג געטאָן אין הימל; און אָט האָט אַ מגושמדיקע איגואַנע אַרויסגערוקט פֿון וואַסער דעם ברייטן גרינעם פּרצוף, און זיך פֿויל געשלעפּט איבערן גראָז. אין אַ ווײַלע איז איר עק פֿאַרשוווּנדן געוואָרן אויסער מײַקלס קוקווינקל. עטלעכע דיקע וואָלקנס, מיט זאַטע אָנגעבלאָזענע באַקן, האָבן זיך פּאַמעלעך באַוועגט איבער דער סאַזשלקע, זיך געשפּיגלט אין איר און געבליבן אויסער דער פֿענצטער־באַרעמלקייט. דאָס נאַטור־בילד האָט געאָטעמט מיט ציכטיקער לופֿט און אָנגעזעטיקט דאָס אויג מיט פֿאַרבן.

דאָס אַרויסגעריסענע פֿונעם רוים פֿירעקיק בילד פֿלעגט זיך אָפּשטעמפּלען אין מײַקלס מוח און שוין אַזוי בלײַבן דאָרט הענגען ווי אַ הינטערגרונט, אויף וועלכן עס האָבן זיך דורכגעיאָגט שטיקערווײַז דערמאָנונגען, אַרויסגעפֿלויגן פֿון זײַן זכּרון, ווי פֿון אַ שטײַג, וווּ עס זײַנען פֿאַרשפּאַרט געווען זײַנע אויסגעלעבטע יאָרן.

די דירה פֿון זײַנע עלטערן אין קווינס האָט זיך געפֿונען אויפֿן צווייטן גאָרן; אויפֿן ערשטן — איז געווען דעם טאַטנס גאַלאַנטעריע־קראָם. דאַכט זיך, מײַקלס ערשטע דערמאָנונגען זײַנען פֿאַרבונדן מיטן גערוך פֿון דער סחורה, מיט וועלכער זײַן טאַטע האָט געהאַנדלט: לעדערנע קיישעלעך און קוישן פֿון פֿאַרשיידענעם פֿאַסאָן, גרייס און קאָליר, טאַשן, פּאָרטפֿעלן, בײַטעלעך און וואַליזקעס, הענטשקעס פֿאַר פֿרויען און מענער… די אַלע ריחות האָבן זיך געטראָגן אין דער לופֿטן איבער דער גאַנצער שטוב, זיך דורכשלאָגנדיק דורכן דיל, איבער וועלכן דער קליינער מײַקל איז געקראָכן אויף אַלע פֿיר ביז אַ יאָר דרײַ, ווײַל זײַנע פֿיסלעך זײַנען געווען צו שוואַך אויסצוהאַלטן דעם קערפּער און קאָפּ. נישט איין מאָל איז אים אויסגעקומען צו הערן שפּעט אין דער נאַכט אַרײַן דער מאַמעס זיפֿצנדיקע קלאָגערײַען: „בעסער וואָלט איך דערשטיקט און פֿאַרברענט געוואָרן אין קאַצעט, ווי מײַן מאַמע און שוועסטערל, איידער דערלעבן צו זען מײַן קינד אַ קריפּל…‟ זי פֿלעגט עס זאָגן אין ייִדיש, אָבער מײַקל האָט אַלץ פֿאַרשטאַנען. דער מאַמעס וויינענדיקע שטים פֿון דעם שלאָף־צימער איז אים נאָכגעגאַנגען זײַן גאַנצע קינדשאַפֿט.

דאָס ערשטע מאָל, ווען ער איז אַריבערגעטראָטן די שוועל פֿון טאַטנס קראָם, נישט גרעסער פֿון זייער וווין־צימער, נאָר פֿאַרשטעלט פֿון דרײַ זײַטן מיט הויכע הילצערנע געשטעלן מיט סחורה, האָט דער קליינער מײַקל פּלוצעם דערפֿילט, אַז ער איז אַרײַנגעפֿאַלן אין אַ ריזיקן טשעמאָדאַן, אָנגעשטאָפּט מיט לעדערנע חפֿצים. ער איז געשטאַנען אין מיטן דער קראָם געפּלעפֿט און פֿאַרלוירן, זיך אײַנגעקלאַמערט אין דער מאַמעס האַנט, ווי זי וואָלט אים געקאָנט דאָ, חלילה, איבערלאָזן, און דאָס דעקל פֿונעם טשעמאָדאַן וואָלט זיך פֿאַרהאַקט און פֿאַרשלאָסן אויף אַלע שלעסער. אָבער ניין… די שרעקן זײַנען גיך אַוועק, זיך אויסגעלופֿטערט. נאָך מער: ער איז געוואָרן אַן אָפֿטער אַרײַנגייער אין טאַטנס געשעפֿט, ליב באַקומען, בעת אַ קונה פֿלעגט אַרײַנקומען, זיך אַוועקזעצן אויף די קאָרטעטשקעס אונטער דער פֿאַרקויף־סטויקע מע זאָל אים נישט זען, און פֿון דאָרט שטילערהייט אַרויסקוקן, ווי אַ באַשטראָפֿט הינטל. דער טאַטע איז געווען פֿאַרטאָן מיט זײַנע קליענטן, און ער, מײַקל, האָט מיט נײַגער זיך צוגעהערט, ווי זײַן טאַטע באַדינט זיי. נאָך אַ געלונגען געשעפֿטל, באַגלייטנדיק דעם קליענט ביז דער טיר, פֿלעגט דער טאַטע זיך אָנבייגן צום זון, אים אַ קוש טאָן אין קעפּל און אַ זאָג טאָן, ווי צו זיך אַליין: „אַז מע האַנדלט גענוג, ווערט מען קלוג!‟, — געמיינט האָט ער אָבער מײַקלען, ער זאָל עס אין זינען האָבן אויף להבא.

מיט דער צײַט איז טאַקע אַזוי געשען. נאָך אַ שילער אין די העכערע קלאַסן, איז מײַקלען נישט איין מאָל אויסגעקומען אַרויסצוהעלפֿן דעם טאַטן אין קראָם — אַ מאָל באַקומען די נײַע סחורה און זי צעלייגן אויף די פּאָליצעס אינעם „ווערהײַזל‟, ווי דער טאַטע האָט גערופֿן דאָס זײַטיקע צימער אָן פֿענצטער; אָדער די סחורה איבערקוקן אין די פּושקעס — אין די זומער־היצן, צי די לעדער איז נישט איבערגעטרוקנט געוואָרן און זיך אײַנגעקאָרטשעט, און אין די ווינטערס פֿאַרקערט — געוואָרן מאַט, די פֿאַרב אָפּגעבליאַקעוועט. צומאָל, ווען דער טאַטע האָט געמוזט אויף אַ שטיקל צײַט פֿאַרלאָזן די קראָם, בפֿרט, ווען די מאַמע האָט געקרענקט, איז מײַקל געוואָרן דאָ אַ גאַנצער באַלעבאָס. דעם טאַטנס עצות און זײַנע אייגענע אָבסערוואַציעס, ווי אַזוי דער טאַטע באַהאַנדלט דעם קונה, ווי אַזוי ער רעדט מיט זיי, אַפֿילו זײַן שמייכל זײַנען אים צוניץ געקומען. ער האָט זיך פֿלינק געספּראַוועט מיטן קאַסע־אַפּאַראַט אויף דער פֿאַרקויף־סטויקע, און דער טאַטע, נאָך אַלעמען, פֿלעגט תּמיד בלײַבן מיטן זון צופֿרידן…

מײַקל איז געשטאַנען הינטערן פֿאָטעל, וווּ זײַן ווײַב איז געזעסן און אויך אַרויסגעקוקט דורך די ברייטע פֿענצטער־שויבן אויף דעם וואַסער. אויף איר שויס, זיך אײַנגעפֿלאָכטן ווי אַ קוילעטשל, האָט געדרעמלט סיסקין. די אָדערדיקע הענט מיט לאַנגע פֿינגער האָבן צערטלעך געגלעט דאָס פּליכעוואַטע פֿעלעכל. אירע ליפּן האָבן זיך גערירט, ווי עפּעס געשעפּטשעט, נאָר קיין קלאַנגען האָבן זיך נישט געהערט. מײַקל האָט זיך אָנגעבויגן צו דער פֿרוי פֿון דער רעכטער זײַט און שטיל געפֿרעגט, צי זי וויל נישט אַ טרונק וואַסער. די ליפּן האָבן סוף־כּל־סוף הייזעריקלעך אַרויסגעלאָזט אַ קלאַנג: „שיין, אמת…‟ — ס׳האָט אויסגעזען, אַז די פֿרוי זעט דאָס בילד דורכן פֿענצטער צום ערשטן מאָל. נאָך אַ ווײַלע האָט זי צוגעגעבן: „סיסקין, איז אײַנגעשלאָפֿן… נעבעך מיד געוואָרן…‟

אין יענעם טאָג — דער טאַטע איז גראָד אין דער קראָם נישט געווען, — האָט דאָס גלעקל איבער דער אַרײַנגאַנג־טיר צו וויסן געגעבן, אַז די שוועל האָבן איבערגעטראָטן צוויי פֿרויען. פּינקטלעכער, אַ באַיאָרטע פֿרוי מיט אַ מיידל. מײַקל איז באַלד אַרויס זיי אַנטקעגן מיט אַ ברייט־שמייכלענדיקן „גוטמאָרגן‟ אויף די ליפּן. ס׳איז נישט שווער געווען צו דערקענען אין זיי די אײַנוווינער פֿון דער אָרטיקער פֿרומען געגנט. מײַקל איז געבליבן שטיין אין אַ זײַט.

— אפֿשר קאָן איך אײַך צוהעלפֿן… — האָט ער העפֿלעך געפֿרעגט אויף ייִדיש.

די פֿרוי האָט אים אָבער באַלד אָפּגעשטעלט:

— אַ דאַנק, מיסטער, מיר וועלן זיך שוין אַליין געבן אַן עצה.

זי האָט זיך געלאָזט צום געשטעל מיט רידיקולן. דאָס מיידל האָט זיך פֿאַרהאַלטן אַ רגע, אַ קוק געטאָן אויף מײַקלען, האָט זי לײַכט אַ הייב געטאָן די אַקסלען, וואָס האָט געזאָלט מיינען: „אַזאַ איז מײַן מאַמע…‟ — און שוין אײַליק נאָכגעגאַנגען נאָך דער עלטערער פֿרוי. מײַקל האָט באַמערקט, אַז דאָס מיידל הינקט אויפֿן רעכטן פֿוס.

ווען דער טאַטע האָט זיך אומגעקערט, האָט מײַקל אים אָפּגעגעבן דעם חשבון און דערבײַ, לײַכט אַראָפּלאָזנדיק דעם קאָפּ, צוגעגעבן, אַז איין רידיקול האָט ער פֿאַרקויפֿט נידעריקער פֿונעם דערלאָזטן פּרײַז. דער טאַטע האָט אָפּגעשוויגן, און נאָר פֿאַרן פֿאַרמאַכן די קראָם זיך אָנגערופֿן צום זון: „ביזנעס בעפֿאָר פּלעזשער!‟. געזאָגט האָט ער עס גוטמוטיק, ווי אַן אויספֿיר צום זונס פֿריִערדיקן באַריכט. מײַקל האָט עס פֿאַרטײַטשט אויף זײַן אייגענעם אופֿן: שוין זשע איז אים, מײַקלען, אָנגעשריבן אויפֿן פּנים, אַז געטאָן האָט ער עס צוליב דעם מיידל. אמת… זי איז אים געפֿעלן געוואָרן. איר מוטער האָט איבערגעקליבן עטלעכע רידיקולן, און סוף־כּל־סוף, נישט פֿרעגנדיק די טאָכטער צי איר געפֿעלט, צי נישט, אויסגעשטרעקט דאָס אויסגעקליבענע צום פֿאַרקויפֿער: „מיר נעמען די מציאה… וויפֿל קאָסט עס?‟ — מײַקל האָט אָנגערופֿן דעם פּרײַז. „ס׳וועט זײַן גענוג אַ העלפֿט, — האָט זי פֿעסט געזאָגט, ווי באַפֿוילן, — פּאַקעוועט עס אײַן!‟ די טאָכטער איז געשטאַנען הינטער דער מאַמעס ברייטער פֿיגור, דעם קאָפּ תּמימותדיק אַראָפּגעלאָזט.

במשך פֿון עטלעכע טעג נאָך דער טרעפֿונג מיטן מיידל, האָט מײַקל אויסגעמיטן צו געפֿינען זיך אין קראָם, זיך געפֿונען אַן אַרבעט אינעם „ווערהײַזל‟. אין די אויערן האָבן געקלונגען די עטלעכע ווערטער, דערהערט פֿונעם מיידל: „אַזאַ איז מײַן מאַמע…‟. און נאָך — דעם מיידלס נאָמען, וואָס אויך די „מאַמע‟ האָט אָנגערופֿן: „,קוק אַהער, דאָרע!‟ פֿון צײַט צו צײַט פֿלעגט דאָס גלעקל פֿון דער אַרײַנגאַנג־טיר אַ קלינג טאָן, אָפּרײַסנדיק מײַקלען פֿון זײַן נודנער אַרבעט. צולויפֿנדיק צו דער טיר, וואָס האָט אָפּגעטיילט די קראָם פֿונעם „ווערהײַזל‟, האָט ער זי צוגעעפֿנט, אַז די אויגן זאָלן קאָנען זען דורכן שמאָלן שפּאַלט, דעם אַרײַנגעקומענעם קונה. אַן אַנטוישטער, פֿלעגט ער זיך אומקערן צו דער אַרבעט.

שוין כּמעט פֿאַרלוירן די האָפֿענונג, אַז דאָס גלעקל וועט אים אַמאָל ברענגען די גוטע בשׂורה, האָט ער אין אַן אינדערפֿרי דערהערט דאָרעס קול: „מײַן מאַמע האָט בײַ אײַך אַנומלט געקויפֿט אָט דעם רידיקול…‟ — דער טאַטע האָט דאָס קול איבערגעדעקט מיט זײַן נידעריקער שטימע: „מײַקל… מײַקל, גיי, מע מיינט דיך!‟…

דאָס מיידעלע האָט דערהערט ווי די באָבע רופֿט זי צו גיין עסן. אָן חשק האָט דאָס אייניקל זיך אָפּגעריסן פֿון איר מאָלערײַ און דעם פֿענצטערברעטל. זי האָט זיך דערמאָנט, אַז די באָבע האָט איר צוגעזאָגט נאָכן אָנבײַסן צו גיין צוזאַמען אויף אַ שפּאַציר. דער געדאַנק האָט איר צוגעגעבן האָפֿענונג.

אין דעם גרויסן פּאַרק אין ניו־יאָרק, וואָס הייסט, צענטראַלער פּאַרק, איז דאָס מיידעלע געפֿאָרן מיט אירע עלטערן. זיי האָבן פֿאַרבראַכט אינעם פּאַרק עטלעכע שעה, געווען אויך אינעם זאָאָ, וואָס געפֿינט זיך דאָרט, און געגעסן אײַזקרעם אין אַ קאַפֿע. איצט, לאָזנדיק זיך אין אַ שפּאַציר מיט דער באָבען, האָט דאָס אייניקל זיך געהאַלטן אין איין חידושן. אַזעלכע מאָדנע ביימער און קוסטעס האָט זי נאָך קיין מאָל נישט געזען. די באָבע האָט איר דערקלערט, אַז ס׳רובֿ פֿון אָט די געוויקסן זײַנען טראָפּישע, דאָס הייסט, אַז זיי וואַקסן דאָרט, וווּ די לופֿט־טעמפּעראַטור איז אַ הויכע און אַ פֿײַכטע.

— אין ניו־יאָרק איז זומער אויך זייער הייס, — האָט דאָס אייניקל אַרויסגעוויזן איר קענטעניש, אָבער קיין פּאַלמעס האָב איך אַפֿילו אין דעם צענטראַלן פּאַרק נישט געזען.

פֿון דער רעכטער זײַט שפּאַציר־וועג האָט אַ בלישטש געטאָן אויף דער זון אַ סאַזשלקע. דאָס מיידעלע האָט באַלד פֿאַרגעסן אין די ביימער און קוסטעס און זיך אַ לאָז געטאָן צום וואַסער.

די באָבע איז איר קוים נאָכגעלאָפֿן: „לויף נישט… בלײַב שטיין…‟ — און דאָס אייניקל איז טאַקע געבליבן שטיין, נישט ווײַל די באָבע האָט איר אַזוי געהייסן; זי האָט דערזען ווי פֿונעם וואַסער, איר אַנטקעגן שלעפּט זיך איבערן גראָז אַ גרויסע טשערעפּאַכע. פּונקט אַזאַ טשערעפּאַכע האָט זי דווקא געזען אינעם זאָאָ, פֿאַרשפּאַרט אין אַ גרויסן גלעזערנעם אַקוואַריום.

— איך בעט דיך, — האָט די באָבע זיך אָפּגעשטעלט לעבן אייניקל אַ פֿאַרסאָפּעטע, — לויף נישט מער אַזוי, בפֿרט צום וואַסער…

דאָס אייניקל האָט שוין פֿון דער טשערעפּאַכע נישט געקאָנט אָפּפֿירן קיין אויג. נישט קוקנדיק אויף דער באָבען האָט עס געפֿרעגט:

— דו ווייסט, באָבע, פֿאַר וואָס די טשערעפּאַכעס גייען אַזוי פּאַוואָליע?
— ווײַל זיי פֿאָלגן זייער באָבע, נישט ווי דו… — האָט די באָבע געענטפֿערט מיט אַ שמייכל.
— ניין, באָבע… זיי לעבן זייער לאַנג, דערפֿאָר האָבן זיי זיך נישט וווּהין צו אײַלן.
— אַזוי מיינסטו?
— אַזוי האָט מיר געזאָגט דער טאַטע…

די באָבע האָט אָפּגעווישט פֿונעם פּנים דעם שמייכל און צוגעגעבן:

— אויב אַזוי, איז עס געוויס ריכטיק… לאָמיר גיין ווײַטער.

זיי זײַנען ווידער אַרויס אויף דעם אַספֿאַלטירטן שפּאַציר־וועג. פּשוט גיין, זיך שלעפּן ווי אַ טשערעפּאַכע, וואָלט אַוודאי געווען זייער סקוטשנע. צום גליק אָבער, האָבן זיי יעדעס מאָל געטראָפֿן מענטשן מיט הינטלעך — אָט מיט אַ קליינעם ווײַסן פּודעל און אָט מיט אַ שוואַרצער טאַקסע, מיט אַ געלער באַלאָנקע… די מענטשן, וואָס האָבן געפֿירט זייערע הינטלעך אויף אַ רימענדל, זײַנען זייערע הינטלעך קוים נאָכגעלאָפֿן, און יעדעס מאָל איז דאָס רימענדל געוואָרן קירצער.

דאָס מיידעלע האָט רחמנות געהאַט אויף די הינטעלעך. זי וואָלט זיי אַלע אַרויסגעלאָזט אויף דער פֿרײַ — און זאָלן זיי אַרומלויפֿן אין פּאַרק און זיך שפּילן אין גראָז… דאָס מיידעלע האָט אַזוי געטראַכט, ווײַל זי האָט נישט געוווּסט, אַז די הינטעלעך זײַנען דאָ נישט סתּם הינטעלעך, נאָר אַן „עמאָציאָנעלע שטיצע‟ פֿאַר זייערע באַגלייטערס.

און פּלוצעם האָט דאָס מיידעלע דערהערט: „סיסקין… סיסקין!‟ — זיי אַנטקעגן איז געגאַנגען אַן אַלטיטשקער, וואָס האָט געטראָגן אויף די הענט אַ קליין, ראָזעווע הינטעלע. דאָס מיידעלע האָט זיך ווידער אַרויסגעריסן פֿון דער באָבעס האַנט און איז צום אומבאַקאַנטן אַלטיטשקן מיטן הינטל צוגעלאָפֿן.

— אײַער הינטל הייסט סיסקין? — האָט דאָס מיידעלע געפֿרעגט, נישט גלייבנדיק אירע אייגענע ווערטער.

דער אַלטיטשקער האָט אויפֿן מיידעלע אַ קוק געטאָן אַריבער די ברילן, און שוין אַליין געפֿרעגט: „ווילסט סיסקינען אַ גלעט טאָן?‟

— יאָ… — האָט דאָס מיידעלע געענטפֿערט צעמישט, און אַ קוק געטאָן אויף דער באָבען…

אַהיים זײַנען זיי ביידע, די באָבע מיטן אייניקל, געקומען מידע, נאָר צופֿרידענע. דאָס מיידעלע האָט זיך באַלד אַ לאָז געטאָן צו דער סאָפֿע און איז צוגעפֿאַלן צום פֿענצטערברעטל. דאָס זײַטל מיטן אָנגעמאָלטן בילד איז, ווי פֿריִער, געלעגן אויפֿן זעלבן אָרט, וווּ די קליינע מאָלערין האָט עס איבערגעלאָזט צווישן די קאָליר־בלײַערס. דער בלויער שטיק הימל, דורך וועלכן ס׳האָבן זיך דורכגעשלאָגן עטלעכע דינע, געלע זון־שטראַלן, איז געבליבן הענגען איבער דער גרינער פּאַלמע־צווײַג, און די גרינע פּאַלמע האָט שיִער נישט אָנגערירט דעם קאָפּ פֿונעם אַלטיטשקן… און דאָך האָט איין וויכטיקע זאַך אויפֿן קאָליר־בילדל אויסגעפֿעלט, פֿאַרשוווּנדן געוואָרן, נאָר דאָס שטריקל האָט זיך געשלעפּט נאָכן אַלטיטשקן איבערן שפּאַציר־וועג. אויסגעפֿעלט האָט דאָס קליינע שיינע הינטעלע סיסקין…

מײַקל האָט יענעם אינדערפֿרי זיך אומגעדרייט אויף זײַן „פּלעצל‟ הין און קריק, נאָר אָן זײַן הינטל. די זעלטענע פֿרימאָרגנדיקע דורכגייער, געוווינט אים צו זען אין דער צײַט שפּאַצירן צוזאַמען מיט זײַן הינטל, האָבן פֿאַרהאַלטן דעם גאַנג, זיך באַגריסט מיטן אַלטיטשקן און ווײַטער, מיט אַ פֿאָרגעפֿיל, אַז עפּעס איז געשען נישט גוטס, פֿאָרזיכטיק געפֿרעגט: „אַוווּ איז סיסקין?‟ — דער אַלטיטשקער האָט שווער געזיפֿצט און שטיל געענטפֿערט: „נישטאָ מער סיסקין… די פֿאַרגאַנגענע נאַכט איז עס געשען…‟

דער איינציקער געדאַנק, וואָס האָט אים איצט געדרילט דעם מוח, איז געווען: וואָס וועט ער זאָגן דאָרען? מיט אַן ערך זיבן יאָר צוריק איז עס געשען; ער האָט אָנגעהויבן באַמערקן נאָך זײַן פֿרוי, אַז בעת אַ שמועס, פֿרעגט זי אים איבער דאָס זעלבע עטלעכע מאָל, פֿאַרגעסט, וואָס זי האָט ערשט געזאָגט; אָדער פּלוצעם בלײַבט שטיין אין מיטן צימער, די אויגן אָנגעשטעלט ערגעץ איבער זײַן קאָפּ פֿאַרגאַפֿט, ניט־דאָיִק… ער איז געגאַנגען מיט איר צום דאָקטער, „טעסטן־שמעסטן…‟ — דער ענטפֿער פֿונעם דאָקטער האָט זיך אויסגעלאָזט אינעם הייבן מיט די אַקסלען — קעגן דעמענציע איז קיין רפֿואה נישטאָ. די קרענק וועט נאָר פּראָגרעסירן…

עמעצער פֿון זייערע באַקאַנטע האָט דעמאָלט געזאָגט, זיי זאָלן פֿאַרפֿירן בײַ זיך אַ הינטל. פֿאָרט נאָך איין לעבעדיקע באַשעפֿעניש אין שטוב. מײַקל האָט געפֿאָלגט דער עצה, כאָטש קיינמאָל איז נישט קיין הונט, נישט קיין קאַץ אין זײַן טאַטע־מאַמעס היים נישט געווען. אַזוי האָט זיך בײַ זיי באַוויזן סיסקין. דעם נאָמען דעם הינטל האָט צוגעטראַכט דאָרע: „אַ קליינטשיק, זשוואַווע פֿייגעלע, נאָר וואָס עס פֿליט נישט!‟

סיסקין איז געוואָרן איר „בייבי‟, אַ גילגול פֿון יענעם מפּול און טויט געבוירענעם קינד. מער האָט דאָרע קיין קינדער נישט געקאָנט האָבן. די נאָכמלחמהדיקע מרה־שחורה, וואָס האָט אינגאַנצן פֿאַרשלונגען מײַקלס מוטער, איז נאָך איר טויט נאָכגעגאַנגען אויך דעם זון. „בײַ פֿאַרקריפּלטע עלטערן ווערן געבוירן פֿאַרקריפּלטע קינדער, — האָט מײַקל געטראַכט נאָך דעם ווײַבס מפּלען, — אַזוי איז באַשערט…‟

בשעת־מעשׂה האָט דאָרעס געזונט־מצבֿ זיך פֿאַרערגערט. דעמאָלט האָט מײַקל באַשלאָסן צו פֿאַרקויפֿן זײַן ירושה־געשעפֿט, בפֿרט, אַז איבערצוגעבן אים איז נישט געווען וועמען. אין יענער שווערער צײַט פֿלעגט ער אָפֿט דערמאָנען זײַן טאַטנס ווערטל: „נאָר אויף צרות איז ניטאָ קיין קונה‟. ער האָט פֿאַרקויפֿט דאָס געשעפֿט, צוזאַמען מיט דער דירה און זיך אַריבערגעצויגן קיין פֿלאָרידע, זיך באַזעצט דאָ, אינעם „שוואַנענפּאַרק‟.

דאָרע איז קיין מאָל נישט געווען קיין באַריידעוודיקע, די לעצטע צײַט האָט זי כּמעט אויפֿגעהערט צו רעדן. זי איז סטאַטעטשנע געזעסן אין איר פֿאָטעל, אַ קליינטשיקע, אײַנגעקאָטשעבורעט, דער בליק האָט זי אַוועקגעטראָגן אין אַ ווײַטקייט, וואָס קיין וועג צוריק איז נישטאָ. נאָר די פֿינגער האָבן אַרויסגעגעבן, אַז די פֿרוי געפֿינט זיך הי, אַז זי געדענקט נאָך די באַוועגונגען פֿון גלעטן אַ לעבעדיקע באַשעפֿעניש. אויף אַזאַ אופֿן איז סיסקין געוואָרן אַ פֿאַרמיטלער צווישן איר דאָיִקייט און נישט־דאָיִקייט…

עטלעכע שעה אַ טאָג איז מיט דאָרען פֿאַרבליבן אַ פֿרוי, וואָס אין דער צײַט האָט מײַקל געקאָנט זיך אַרויסרײַסן פֿון שטוב און זיך דורכלופֿטערן מיט סיסקין אָדער גיין אײַנקויפֿן. אין דעם פֿאַל איז דאָס הינטל געוואָרן אַ פֿאַרמיטלער צווישן אים און דעם דרויסנדיקן אַרום. בלײַבנדיק אַליין, אָן זײַן טאָג־טעגלעכער זאָרג און שטיקל פֿרייד, האָט מײַקל זיך אין גאַנצן פֿאַרלוירן. ווי פֿלעגט אָבער זײַן טאַטע זאָגן: „ווען די זון גייט אויף, איז נישט צו שפּעט‟. די זון איז אויפֿגעגאַנגען גראָד פֿאַר נאַכט. אין דער טיר האָט עמעצער אָנגעקלאַפּט. זי געעפֿנט, האָט מײַקל דערזען אַ באַיאָרטן מאַן, מעגלעך אַפֿילו אין איין עלטער מיט אים. זיך באַגריסט און אַנטשולדיקט, האָט דער אומבאַקאַנטער געזאָגט:

— נעכטן האָב איך געזען אויפֿן שפּאַציר־וועג, ווי איר דרייט זיך אום אַליין…

מײַקל האָט שטיל אַ שאָקל געטאָן מיטן קאָפּ.

— יאָ… — האָט ער שווער אָפּגעזיפֿצט, — אויך הינט ווערן אַלט און קראַנק, און פֿאַרלאָזן אונדז…
— טאַקע דאָס מיין איך, — האָט דער אומבאַקאַנטער זיך ווי אָנגעכאַפּט אין מײַקלס ווערטער, — נאָך מײַן שכן עליו־השלום איז מיר געבליבן אָט דאָס… — און ער האָט אַ שלעפּ געטאָן דאָס רימענדל, וואָס ער האָט געהאַלטן אין דער האַנט.

פֿון הינטער זײַנע פֿיס האָט זיך אַרויסגערוקט אַ פֿאַרוואַקסן מאָרדעלע פֿון אַ קליין שוואַרץ הינטל. זיך צוגעשאַרט צו מײַקלען, האָט דאָס הינטל זיך צוגעשמעקט צו מײַקלס גראָבן פֿינגער, וואָס האָט אַרויסגעשטעקט פֿון דעם געפֿלאָכטענעם סאַנדאַל. דער מענטש האָט דערווײַל גערעדט ווײַטער:

— איך ווייס נישט, וואָס צו טאָן מיטן הינטל… — האָט ער זיך פֿאַרענטפֿערט, — אפֿשר וועט איר עס נעמען צו זיך…

מײַקל האָט נישט געגלייבט זײַנען אויערן. ער האָט זיך געטאָפּטשעט אויפֿן אָרט און עפּעס זיך געברומט אונטער זײַן שפּיציקער נאָז. דאָס הינטל האָט אָבער נישט געוואַרט ביז די צוויי אַלטע־לײַט וועלן קומען צו אַ באַשלוס. זיך אַ רײַס געטאָן מיט כּוח, האָט דאָס הינטל אַרײַנגעשמוגלט אין דער אָפֿענער טיר, נאָכשלעפּנדיק דאָס דינע לעדערנע רימענדל…

דאָס מיידעלע האָט געריבן די אויגן שוין גרייט זיך צעוויינען.

— ווי אַזוי האָט עס געקאָנט געשען?.. — האָט דאָס קינד געכליפּען, אויסשטרעקנדיק דאָס בילד דער באָבען.

די באָבע האָט זיך אײַנגעקוקט אין דעם אייניקלס מאָלערײַ. אַ שאָקל געטאָן מיטן קאָפּ, האָט זי מיטפֿילנדיק זיך אָנגערופֿן:

— כ׳פֿאַרשטיי שוין… אָבער דו דאַרפֿסט זיך נישט אַזוי איבערנעמען. ס׳וועט זיך אומקערן, דאָס הינטל. דײַן הינטל נייטיקט זיך אין דיר נישט ווייניקער, ווי דו אינעם הינטל. — די באָבע האָט אומגעקערט דעם אייניקל דאָס זײַטל פּאַפּיר און צוגעגעבן: — דערווײַל גיי און מאָל אָן אַן אַנדער הינטל — אַלץ איז אין דײַנע הענט.

דאָס אייניקל האָט אויפֿגעהויבן די אויגן צו דער באָבען. איר צופֿרידענער בליק האָט געזאָלט מיינען: וויִאַזוי איז עס מיר אַליין נישט געקומען אין קאָפּ אַרײַן. זי האָט זיך אויסגעדרייט אויף איין פֿוס און איז צוגעלאָפֿן צו דער סאָפֿע. גאָר אין גיכן האָט דאָס אָנגעמאָלטע מענטשעלע ווידער געשלעפּט נאָך זיך אַ קליין שוואַרץ הינטל מיטן נאָמען סיסקין.

מאַרץ 5, 2025, דירפֿילד ביטש