דער זעלנער שלאָפֿט, און די דינסט גייט ווײַטער (המשך)

אלי שאַרפֿשטיין

קאפּיטל 3

צוויי כּלות

איך בין אַוועק אין אַרמיי און געלאָזט אויף דער „ציווילקע‟ (ציוויל־לעבן) צוויי כּלות. נו… נישט קיין כּלות אַוודאי, ס’רעדט זיך נאָר אַזוי. וויפֿל כּלות דאַרף האָבן אַן אַכצן־יאָריקער בחור, וואָס ס׳שטייט אים פֿאָר גאַנצע צוויי יאָר דינסט? אַפֿילו איין כּלה איז צו פֿיל! פֿאַרשטייט איר שוין, אַז קיין אמתע כּלות זײַנען זיי נישט געווען, און מיט זייערע חתונה־פּלענער בין איך קיין שותּף נישט געווען. וואָס האָט זיך געטאָן אין זייערע פֿאַרדרייטע מיט ליבע קעפּ און הערצער, וואָס איך האָב אַפּנים זיי צעבראָכן? וועגן דעם האָב איך ניט געטראַכט און נישט געדאגהט. מײַן קאָפּ איז געווען פֿאַרנומען מיט אַנדערע זאַכן, מיט מײַן מיליטער־לעבן, מיט מײַן נײַער ווירקלעכקײט.

צוויי פֿאַרשידענע מיידלעך זײַנען זיי געווען. איינע אַ בלאָנדע און די צווייטע אַ שוואַרצע. איינע אַ רוסישע שיקסע פֿון ווילנע, און די צווייטע אַ ייִדישע מויד אַזש פֿון קעשענעוו, אַ פּאָר טויזנט קילאָמעטער פֿון מײַן היים־שטאָט. איינע מיט דער אַנדערע זײַנען נישט געווען באַקאַנט, קיין מאָל זיך נישט געזען. אַפֿילו הײַנט, ווען ס’איז שוין אַוועק מערער ווי פֿופֿציק יאָר, און די צוויי געוועזענע „כּלות‟ און הײַנטצײַטיקע ווײַבער פֿון עמעצן, וווינען אין ישׂראל, האָבן קינדער און האָדעווען אייניקלעך, בין איך זיכער, אַז זיי האָבן זיך קיין מאָל נישט געטראָפֿן, אַפֿילו צופֿעליק.

און יעצט דו, מײַן טײַערער לייענער, האָסט די געלעגנהײט זיך צו באַקענען מיט די צוויי „כּלות‟, וואָס זײַנען געקומען צו באַזוכן מיך אין ווענטספּילס, אַ קליין שטעטל אויף צפֿון־לעטלאַנד. נישט ווײַט פֿון דעם אָרט איז געווען די טאַנקען־שול, וווּ איך האָב ערשט אָנגעהויבן מײַן מיליטער־דינסט. געקומען זײַנען זיי איינציקווײַז און כראָנאָלאָגיש פֿאַרקערט: די צווייטע „כּלה‟ איז געקומען דווקא די ערשטע.

אַלינע

מיט אַלינען האָב איך זיך באַקענט אַ פּאָר חדשים פֿאַר מײַן אַוועקגיין אין אַרמיי, און צוויי טעג נאָכן צעשיידן זיך מיט קאַרינען. קאַרינע האָט מיט מיר ווי מ’זאָגט, „אָפּגעלעבט אַ לעבן‟. מיר האָבן זיך געחבֿרט גאַנצע דרײַ יאָר. אַלינע איז געקומען קיין ווילנע פֿון קעשענעוו, ווי אַ מיטגליד פֿונעם ייִדישן פֿאָלקס־טעאַטער, וואָס אונדזער חבֿר ראובֿענקע לוין האָט געשאַפֿן אין דער הויפּטשטאָט פֿון מאָלדאַוויע. געוויינטלעך, צווישן די ייִדישע קאָלעקטיוון, די טעאַטערס פֿון ווילנע און קעשענעוו, האָבן זיך אָנגעקניפּט זייער נאָענטע באַציִונגען. ווען זיי זײַנען געקומען מיט אַ באַזוך צו אונדז, האָט עס געמאַכט אויף מיר אַ שטאַרקן רושם. מיר, די יונגע חבֿרה פֿון דעם ווילנער ייִדישן פֿאָלקס־אַנסאַמבל, זײַנען, ווי מ’זאָגט, געווען פֿאַרכּישופֿט פֿון די טרעפֿונגען מיט די ייִדישע ייִנגלעך און מיידלעך, און האָבן גלײַך דערפֿילט אין זיי אייגענע, ממש ברידער און שוועסטער. די ייִדישע גאווה האָט געשפּראָצט בײַ אונדז בײַ טאָג ווי אַ פֿײַערווערק, און דערגרייכט בײַ נאַכט כּמעט ביזן הימל. מ’האָט זיך געהאַלטן אין איין אַרומנעמען זיך, קושן זיך, גלעטן און פֿרייען זיך, אַז מיר זײַנען ייִדן און מיר זײַנען צוזאַמען. איך האָב זיך געפֿילט „אין דער לופֿטן‟ מער פֿון אַנדערע, ווי מיר וואָלטן זיך פֿאַראייניקט משפּחותווײַז, וואָס מיר האָבן שוין דורות נישט געזען.

שוועבנדיק אין דעם „זיבעטן הימל‟, האָב איך נישט געזען און נישט פֿאַרשטאַנען, אַז קאַרינע קען נישט פֿילן וואָס איך פֿיל, קען נישט „שוועבן‟ צוזאַמען מיט מיר. קאַרינע איז טאַקע געווען מײַן „צווייטע העלפֿט‟, געווען אין מיר פֿאַרליבט, נאָר צו זײַן מיט מיר פֿאַרבונדן גײַסטיק, ווי אַ ייִדישע טאָכטער, איז זי נישט געוואָרן. זי האָט נישט געקענט פֿילן וואָס איך פֿיל, אָנפֿילן זיך מיט דעם ייִדישן גײַסט און פֿרייען זיך, ווי איך האָב זיך געפֿרייט. זי איז געבליבן אויסער אונדזערע „ייִדישע ענינים‟. און איך, פֿון מײַן זײַט, בין נישט געווען גענוג קלוג צו פֿאַרשטיין ווי אַזוי שפּירט זי זיך. בקיצור, מיר האָבן זיך צעקריגט און זיך אויפֿגעהערט צו טרעפֿן. הײַנט, ווען איך דערמאָן זיך אין יענער צײַט, פֿאַרשטיי איך נישט אַליין, ווי אַזוי האָב איך געקענט זײַן אַזוי אומפֿילעוודיק צו איר. נאָר, וואָס איז געווען — איז געווען.

שוין אויף מאָרגן האָב איך זיך באַקענט מיט אַלינען. אַלץ האָט פּאַסירט צו שנעל. איך האָב זי דערזען אויף אַ באַנקעט, וואָס מ’האָט בײַ אונדז אָרגאַניזירט לכּבֿוד די געסט פֿון מאָלדאַוויע. די קעשענעווער זײַנען געבליבן אין ווילנע בלויז אויף אַ וואָך, און איך האָב באַוויזן צו פֿאַרברענגען מיט אַלינען עטלעכע טעג. די קעשענעווער פֿרײַנט האָבן זיך אָפּגעשטעלט אין דעם האָטעל „נערינגאַ‟, נישט ווײַט פֿון מײַן שטוב. אַלינע און איך האָבן דורכגעפֿירט אַ פּאָר נעכט צוזאַמען, און זי איז אַוועקגעפֿאָרן אַהיים, צוריק קיין קעשענעוו. איך בין ווידער געבליבן אַליין, נאָר וועגן אַלינען האָב נישט געטראַכט. איך האָב געוווּסט, אַז אין צוויי חדשים אַרום גיי איך שוין דינען אין דער סאָוועטישער אַרמיי, און דאָס האָט פֿאַרנומען מײַנע מחשבֿות. מײַן פֿרײַע צײַט האָב איך „געפּטרט‟ אויף די צוגרייטונגען.

נאָר אין אַ חודש אַרום האָט זיך אַלץ געענדערט. מײַנע צוויי גוטע חבֿרים, באָרקע און כאַצקע, האָבן זיך פֿאַרליבט אין מיידלעך פֿון קעשענעוו, נאָר נישט ווי איך און דווקא אויף אַן אמתן. זײַנען זיי געקומען צו מיר מיט אַן אידעע: אַזוי ווי איך פֿאָר אינגיכן אַוועק אין אַרמיי, וואָלט געווען גאַנץ ווויל זיך אַרײַנכאַפּן קיין קעשענעוו און פֿאַרברענגען מיט די קעשענעווער חבֿרים, וואָס מיר האָבן זיך אָקערשט פֿאַרחבֿרט מיט זיי, און דער עיקר, באַזוכן די נײַע חבֿרטעס. וואָס קען זײַן שלעכט? האָבן מיר זיך באַוואָרנט מיט בילעטן, גענומען אַן עראָפּלאַן און אין צוויי טעג אַרום זײַנען מיר שוין געווען אין מאָלדאַוויע.

זאָגן דעם אמת, איז מיר דאָ אין קעשענעוו געבליבן זייער ווינציק צײַט פֿאַר אַלינען. ערשטנס, האָב איך זיך פֿאַרחבֿרט מיט נאָך ייִדישע ייִנגלעך און מיידלעך — טענצערס און זינגערס פֿון דער זעלבסט־טעטיקײט גרופּע. און צווייטנס, איך בין אויך געקומען זיך צו זען מיט אונדזערע לײַבלעכע חבֿרים, ראובֿינקע לוין און דער פֿאַמיליע. צוזאַמען האָבן זיך מיר בעסער באַקענט. זיי האָבן מיך אויפֿגענומען ווי אַן אייגן קינד. פֿאַרשטייט איר שוין, ווי איך בין „צעריסן‟ געווען צווישן אַלע ענינים. און גלייבט מיר, איך שווער זיך, אַז מיט אַלינען האָבן מיר נישט דורכגעפֿירט אַפֿילו איין נאַכט צוזאַמען, אין בעט, מיין איך. בײַ טאָג בין איך געווען פֿאַרנומען מיט „אויסאַקערן‟ די שטאָט, טרינקען מאָלדאַוויש ווײַן און לערנען זיך פֿון מײַן נײַעם חבֿר סאַשקע, וווּ קען מען זיך אויספּישן אין אַ שטאָט, וועלכע האָט נישט קיין איין טואַלעט!

און אָט בין איך שוין אין מיליטער, אַ נײַ „אָפּגעבאַקענער‟ קורסאַנט אין אַ טאַנקיסטן־שול, וואָס געפֿינט זיך לעבן דער שטאָט ווענטספּילס אין לעטלאַנד. ווי אַזוי זשע לעבן די קורסאַנטן? קודם־כּל, אַ שטרענגע דיסציפּלין, באַפֿעלן אויף יעדן טריט — דאָ ניט גיי און דאָ ניט שטיי. אַלץ באַדאַרף מען טאָן גיך און ווי עס פֿאָדערן די קאָמאַנדירן. פֿאַר יעדן טעות „צאָלט‟ מען מיט שטראָף. אַלץ איז בײַ אונדז אויסגעשריבן לויט די מינוטן: ווען מ’שלאָפֿט, ווען מע עסט, ווען רייכערט מען אויס אַ פּאַפּיראָס, ווען שטודירט מען די מיליטער־תּורה, און ווען מאַכט מען אַן „אָטבוי‟, דאָס הייסט, מ’גייט צו בעט, שלאָפֿן. אַפֿילו אין טואַלעט גיין מען נאָך אַ דערלויבעניש פֿונעם סערזשאַנט. אָנשרײַבן אַהיים אַ בריוו, אַ פּאָסט־קאַרטל? פֿאַר דעם איז אויך דאָ אַ ספּעציעלע צײַט, אין אָוונט, און אויך נאָר דאַן, ווען מע האָט נישט קיין אַנדערע אויפֿגאַבן, וואָס איינער פֿון די קאָמאַנדירן האָט פֿאַר אונדז צוגעטראַכט מיט זײַן אויסגעלונקענעם קאָפּ. אָבער מיר, נײַע קורסאַנטן, שוין אָפּגעריסענע פֿון דער היים, נאָך נישט אײַנגעוווינטע צו אונדזער נײַעם קאַזאַרמע־לעבן און מיט באַפֿעלן אויף יעדן טריט, בויען נישט קיין ווײַטפֿירנדיקע פּלענער. מיר זעען פֿאָרויס נאָר אויף איין טאָג — דעם הײַנט. אַוועק אַ טאָג אָן געשעענישן? שוין גוט! מאָרגן וועט קומען אַ נײַער טאָג און אפֿשר וועט ער ברענגען מיט זיך עפּעס א נײַע זאַך? אָדער נישט. אַבי די צײַט גייט.

יעצט, ווען איר האָט שוין פֿאַרשטאַנען, וווּ בין איך און ווי פֿיל איך זיך, פֿרעג איך אײַך, און ענטפֿערט מיט יושר: צי באַדאַרף איך, צו אַלע צרות, האָבן א כּלה? וואָס פֿאַר אַ כּלה? באַלד וועט אײַך אַלץ ווערן קלאָר.

איין העלן טאָג, נאָך מיטאָג, דאַכט זיך, רופֿט מיך אַרויס דער קאָמאַנדיר פֿון אונדזער ראָטע אין זײַן קאַבינעט. גיי איך אַרײַן צו אים, סאַלוטיר אָפּ, ווי ס׳באַדאַרף צו זײַן, און זעץ זיך אַוועק, אַוווּ ער הייסט מיר.

— צו דיר איז געקומען עפּעס אַ גאַסט, אַ פֿרוי. זי איז אין שטאָט, אין ווענטספּילס. זי האָט זיך אָפּגעשטעלט אין אַ האָטעל און וויל זיך טרעפֿן מיט דיר. זי זאָגט, אַז זי איז דײַן כּלה. איך גיב דיר צוויי מעת־לעת אורלויב. גיי זײַ מיט איר, און… — ער האָט זיך פּלוצעם צעלאַכט, — זע נאָר, מאַך זי נישט שוואַנגער. פֿאַרשטאַנען?

איך צי זיך אויס „סמירנאָ‟ און סאַלוטיר:

— טאַק טאָטשנאָ [1] , חבֿר לייטענאַנט!

און ער לאָזט מיר גיין. איך גיי אַרויס פֿון זײַן קאַבינעט און אין קאָפּ הייבן זיך אָן צו דרייען מחשבֿות. וואָס פֿאַר אַ כּלה אויף מײַן קאָפּ? ווי רופֿט מען זי? פֿון וואַנען האָט מען זי „אויסגעקראַצט‟? פֿרעגן דעם לייטענאַנט? אַוודאי ניין! וואָס אַרט מיר אַרויסכאַפּן זיך פֿון דאַנען כאָטש אויף אַ פּאָר שעה? פֿליִען, ווי אַ פֿרײַ פֿייגעלע, אָטעמען פֿרײַע לופֿט, זען ציווילע מענטשן? וואָס זאָל נישט זײַן, פֿאָר איך. האָב איך זיך איבערגעטאָן אין די פּאַראַדנע קליידער, אָנגעפּוצט די שטיוול מיט שוואַרצן וואַקס, און אָט בין איך שוין פֿאַרטיק-גרויסאַרטיק צו טרעפֿן די אַזוי גערופֿענע „כּלה‟. אַ נידעריקער שאָפֿער, מיט אַן אויסגעריבענעם רימען אַרום זײַן רונדן בויך, און מיט געקנייטשטע שטיוול, האָט מיך אויף אַ „דזשיפּ‟ אָפּגעפֿירט קיין ווענטספּילס, גלײַך צום האָטעל, וווּ ס׳האָט געוואַרט אויף מיר די „כּלה‟. אויפֿן וועג האָב איך דורכן פֿענצטער באַקוקט די שטאָט און זיך אײַנגעקוקט אין די פּנימער פֿון מענטשן, וועלכע האָבן זיך געאײַלט יעדער איינער אַוווּ ער האָט געדאַרפֿט, און קיין אַנונג נישט געהאַט, ווער איך בין. וועגן דעם שטעטל האָט מען דערציילט בײַ אונדז, אַז „ווענטספּילס איז אַ שטאָט פֿון רעגנס, וועלאָסיפּעדן און פּראָסטיטוטקעס‟. יעצט, ווינטער־צײַט, אַנשטאָט די רעגנס איז געפֿאַלן אַ שנייעלע, קיינער האָט נישט געדרייט די פּעדאַלן פֿון אַ וועלאָסיפּעד, און קיין „נקבֿות‟ האָט מען אויך נישט געזען. בײַוועגנס פֿרעגט מיר דער שאָפֿער מאָדנע שאלות וועגן מײַן „כּלה‟. איבערהויפּט אינטערעסירן אים די „בעט ענינים‟. וואָס’רע ענינים? וואָס’ר בעט? איך מאַך זיך נישט־הערנדיק, און שווײַג.

דער שאָפֿער האָט אָפּגעשטעלט דעם דזשיפּ בײַ דעם אַרײַנגאַנג פֿון האָטעל, און מיר געמאָלדן, ווען וועט ער קומען מיך אָפּנעמען. „אויב זי וועט דיך אַרויסלאָזן פֿון בעט… כאַ, כאַ, כאַ…‟, האָט ער צוגעגעבן מיט אַ קוויטשנדיקן געלעכטער, — „כ’וועל קומען מאָרגן זען וואָס איז מיט דיר‟. דער דזשיפּ איז פֿאַרשוווּנדן, און איך בין געבליבן אַליין. דער פּאָרטיע פֿונעם האָטעל האָט שוין וועגן מײַן קומען געוווּסט און געוואַרט אויף מיר. ער האָט מיך געהייסן אַרויפֿגיין אויפֿן דריטן שטאָק. „דײַן כּלה וואַרט אויף דיר אין צימער 302‟, — האָט ער מיר דערקלערט מיט אַ וווּנק.

איך קלאַפּ אָן אין דער טיר, און טרעפֿט, ווער עס עפֿנט מיר? אַלינע. „אַלינע?!‟ — פֿרעג איך זיך אַליין, — „וואָס טוט זי אין ווענטספּילס?‟. אַלינע שטייט אין אַ רויט האַלב־דורכזיכטיק נאַכט־העמד און פֿון אויבן אָנגעטאָן אַ ניט קיין פֿאַרשפּיליעוועט כאַלאַטיקל, אויך אַ רויטס. זי קוקט מיר אין די אויגן. אינגאַנצן אַ צעמישטער און אַ צערודלטער, שטיי איך און מײַנע אויגן געפֿינען נישט קיין רו. דאָ קוק איך איר גלײַך אין די אויגן אַרײַן, און דאָ — אויף איר דורכזיכטיק נאַכט־העמד. פֿון איבערראַשונג מורמל איך עפּעס אונטער דער נאָז, מסתּמא אַזוי באַגריס איך זי. זי שטייט, שמייכלט און ציט מיר גלײַך צו זיך.

— נו, קום שוין אַהער! וואָס זאָגסטו אויף מײַן קומען? אַ סורפּריז, אַ? צוויי טויזנט קילאָמעטער האָב איך דורכגעמאַכט, פֿאָרנדיק צו דיר! קום שוין אַרײַן, דו נאַר איינער!

איך שטיי, ווי אַ גלאָמפּ און ווייס נישט וואָס צו זאָגן. מײַן מוח איז פֿאַרנומען מיט איר גרויסער ברוסט, וואָס לײַכט זיך אַרויס דורך די רויטע מלבושים. מײַן האַרץ קלאַפּט שוין ווי אַ קוילן־וואַרפֿער, און ס’כאַפּט מיך אָן אַ קדחת, אַ ציטערניש. אַלינע זעט עס, ציט מיך צו זיך צו נאָך נענטער, פֿירט מיך אַרײַן אין צימער, פֿאַרמאַכט די טיר מיט אַ בריק, און הייבט אָן אַראָפּציִען פֿון מיר דעם מונדיר. איך שפּאַר זיך ניט. אַדרבא, איך „פֿליס און שווים‟ מיט איר. אונדזערע ליפּן טרעפֿן זיך אין אַ נאַסן טיפֿן קוש. בדרך־כּלל בין איך ניט אַזאַ גרויסער ליבהאָבער פֿון נאַסע קושערײַען. אָבער איצטער, נאָך אַ פּאָר מאָנאַטן פֿון קאַזאַרמע־רעזשים, בין איך גרייט אַפֿילו אַ צלם צו קושן צווישן דער פֿרויס בריסט. טונק איך זיך אַרײַן אינעם קושן אַלץ טיפֿער און טיפֿער. מײַן גאַנץ לײַב הייבט אָן ברענען, ציטערן און איך שפּיר ווי מײַן פּנים באַגיסט זיך מיט רויטער פֿאַרב. נאָך אַ מינוט, און איך בין שוין אַרײַן מיט דער נאָז צווישן אירע „בערג און טאָל‟. פֿאַרשיכּורט פֿון גלוסט, קוש איך איר די בריסט און די אָפּלען, און אַלינע ציט מיך אַרײַן אין בעט. זי שלעפּט פֿון מיר אַראָפּ די שטיוול, דאָס אונטערשטע העמד און די לאַנגע זעלנערישע גאַטקעס. אירע הענט מאַכן אַ „שפּאַציר‟ אויף מײַן לײַב. מײַנע הענט זײַנען שוין לאַנג אונטער איר נאַכט־העמד… עס פֿעלט מיר לופֿט… איך פֿאַרליר דעם אָטעם און מיר טונקען זיך אײַן אין ליבע.

לאַנג האָט עס נישט געדויערט. איך האָב געענדיקט גאַנץ גיך, און דאַן האָט זיך אָנגעהויבן די גאַנצע מעשׂה מיט דער „חתונה‟. וואָסער חתונה? אַלינע האָט אָנגעהויבן צו רעדן וועגן שטעלן מיט מיר אַ חופּה. רעדן, זאָג איך? פּויקן אין קאָפּ! זי האָט געפּרוּווט אָנפֿילן מײַן סאָלדאַטסקע קאָפּ מיט אירע גראַנדיעזע חתונה־פּלענער. בית מעשׂה האָב איך נאָך פּרובירט איר דערקלערן, אַז איך בין אַ סאָלדאַט, אַז מיר שטייט נאָך צוויי יאָר דינסט און זי אײַנרעדן, אַז יעצט איז נישט די פּאַסיקע צײַט צו פּראַווען חתונות. כ’האָב אויסגערעדט צו איר מײַן זעלנערש האַרץ און באַשריבן מיט שוואַרצע קאָלירן מײַן ווירקלעכקײט און צוקונפֿט. נאָר אַלינען האָט עס נישט געאַרט — נאָר האָבן חתונה און וואָס שנעלער, אַ חתונה און שוין! „וועסטו דינען אין דער אַרמיי, ווי אַ חתונה־געהאַטער!‟ — האָט זי באַשלאָסן.

וואָס האָט פּאַסירט נאָך דעם, געדענק איך זייער סמוטנע. איך געדענק נאָר, אַז זי האָט מיר ווידער צוגעצויגן צו אירע זאַפֿטיקע בריסט און מיר האָבן ווידער „געמאַכט ליבע‟. און אַפֿילו דאַן, ווען איך בין נאָך געהאַט געווען אויף איר, האָט זי נישט אויפֿגעהערט צו רעדן וועגן אַ חתונה.

אונטער איר „ווערטער־שיסערײַ‟ וועגן דער חתונה בין איך אײַנגעשלאָפֿן. ווי אַזוי בין איך אויפֿגעשטאַנען אין דער פֿרי, געדענק איך נישט. ווי האָב איך זיך צוריק דערקליבן אין מײַן טאַנקיסטן־שול, געדענק איך נאָך ווינציקער. אַפּנים, האָב איך זיך אַרויסגעגנבֿעט פֿון אַלינעס בעט און פֿונעם האָטעל אָן אַ „זײַ געזונט!‟, ווען זי האָט נאָך געכראָפּעט אויף די זויבערנע לײַלעכערס און קישנס. אַנטלאָפֿן פֿון איר, פֿון איר לעבן און פֿון איר חתונה.

ביז מײַן באַפֿרײַונג האָב איך פֿון אַלינען מער נישט געהערט. מיט צוויי יאָר שפּעטער, ווען איך בין שוין געקומען אַהיים פֿון דער אַרמיי, האָט מײַן מאַמע מיר דערציילט, ווי אַלינע אויפֿן וועג אַהיים, איז אַרײַנגעפֿאָרן צו זיי קיין ווילנע, און ווי זי האָט זיך געקלאָגט פֿאַר מײַנע עלטערן און פֿיל ביטערע טרערן פֿאַרגאָסן אָן שום בושה. אויף מײַן מאַמען אָבער האָט עס קיין גרויסן רושם נישט געמאַכט. די מאַמע האָט מיך געקענט בעסער פֿון אַלעמען, און זי האָט גלײַך פֿאַרשטאַנען, וואָס האָט זיך אָפּגעטאָן אין ווענטספּילס, און ווי אַזוי האָב איך אַלינען געמאַכט „אָט וואָראָט פּאַוואַראָט‟ [2]. מײַנע עלטערן האָבן זיך זייער שיין געזעגנט מיט איר און צוגעוווּנטשט זי זאָל זײַן גליקלעך און געפֿינען אַן אמתע ליבע. אַלינע איז פֿאַרשוווּנדן געוואָרן פֿון אונדזער לעבן אויף אייביק. אויף אייביק? טאַקע ניין, נאָר וועגן דעם שפּעטער. פֿון מײַנע חבֿרים האָב איך געהערט, אַז אין אַ האַלב יאָר אַרום נאָך איר באַזוך, האָט זי חתונה געהאַט מיט אַ פֿידלער פֿון קעשענעוו.

[1] פּונקט אַזוי (רוס.)
[2] אָפּגעזאָגט (רוס.)