זיך צעהוליעט האָט דער ווינט

נײַע לידער

דער ווינט

זיך צעהוליעט האָט דער ווינט,
מיט אַ זשום און רעש צעגאַרטלט,
יאָגט און שפּרינגט פֿון בוים צו בוים,
זוכט פֿאַרעקשנט זײַן געגאַרטע.

אָפּגעריסן אַלע קרוינען, —
אויסגעלאָזט זײַן כּעס, יונגאַטש,
און אַוועק אַליין מיט גאָרנישט, 
אָנגעמאַכט נאָך זיך אַ סראַטש.

גיי, פֿאַרשטיי אַ ווינט, וואָס שפּילט
היץ און קראַפֿט אין זײַנע בליטן,
וואָיעט ער אין בערג בײַ נאַכט,
אויפֿן טײַך צעטרײַבט די פּליטן.

ס’כאַפּט אַרום אַזש אַ רחמנות
ווער קאָן לעשן זײַן געפֿיל…
קומט אַ רעגן פֿון די כמאַרעס,
אָנגעלאָפֿן אין דער שטיל.

יאַנואַר, 2024

האָניק

דײַן שווייס איז ווי טראָפּנס האָניק,
און ס’פֿעלט דאָך אַ צונג מיר נישט אויס,
מײַן הונגער איז גרויס און דער תּענוג
צעקריכט זיך, ווי שלענג, אויף דײַן שויס.

איך ווייס, אַז דײַן האָניק איז ביטער,
און פֿאָרט איז ער זיסער פֿון גיפֿט.
בײַם בינשטאָק כ’בין גרייט זײַן אַ היטער,
פֿאַרשיכּורט דו מאַכסט מיך, פֿאַרבליפֿט.

איך לאָז זיך פֿאַרלירן דעם שׂכל,
משוגע צו ווערן לעת-עתּה,
דער תּענוג — די שלאַנג בײַסט מײַן קנעכל,
ווי פֿײַל טרעפֿט אַכילעסעס פּיאַטע.

און דאָך כ’בין געבליבן לעבן,
אויף טויט בלויז פֿאַרוווּנדעט פֿון יענער,
וואָס גרויסער פּאָעט, דער יוונער
גערופֿן האָט זי העלענע.

יאַנואַר, 2024

שטערנדל

נאָך פֿון קינדשאַפֿט בײַ נאַכט קומען מוראס און שרעקן,
און חלומות אומרויִקע וועקן זיי באַלד.
כ’ווער פֿאַרשפּאַרט, ווי אַ קנעכט און געשלאָגן מיט שטעקנס,
און פֿון פֿינצטערע הייכן מײַן גוף האַסטיק פֿאַלט. 

פֿילסט, דעם מוח צעשנײַדט אַ געשריי נישט קיין היגער,
פֿון מקומות און שטחים פֿאַרוויסטע געבראַכט.
וואָס זשע מיינט דער געשריי — ער פֿאַרנאַרט מיטן פֿינגער
אין אַ תּהום, אין אַ חושך, אַ ווילד-טיפֿע טראַכט?

און מײַן גוף-מעטעאָר, אָט דער שפּליטער פֿון עפּעס —
פֿון אַ ווײַטן, פֿאַרוואָרפֿענעם אַלטן פּלאַנעט, —
פֿאַלט און שלעפּט בליציק-שנעל אָט דאָס וויידל, דעם אפֿס,
און דער אפֿס בין איך, גאַנץ פֿאַרבלענדט אין אַ פּלעט.

אַך, ווען כ’קאָן כאָטש אַ שטערנדל צאַפּלדיקס כאַפּן,
כאָטש דאָס קלענסטע, דאָס מינדסטע באַהאַלטן אין בוזעם,
וואָלט אומזיסט נישט געווען דאָס אומזיניקע פֿאַלן —
כ׳האָב באַצאָלט פֿאַר דעם לעבן מיט ריינעם מזומן.

יאַנואַר, 2024