שבת נאָך אַבֿדלה

עשקע קירזײן

שטײ איך אין מיטן פֿון מײַן לעבן

שטײ איך אין מיטן פֿון מײַן לעבן.
טאָ װאָס זאָל איך דען מאַכן פֿון
אָט דעם זעקל מעל?
שטײ איך אין קיך
און עפֿן דאָס פּאַפּיר.
די הענט פֿאַרזונען זיך אין דעם
קיל, װײך, װײַס.
אין מיטן פֿון דער
מאַקרעטע
גיט דאָס געלכל אַ גענעץ,
דאָס װײַסל צעשפּרײט זיך אַזש צום ראַנד.
גיך שלאָג איך צונױף דאָס טײג
ביז עס װערט קלעפּיק, פֿײַכט.

איך קען עס נישט לאָזן אױפֿגײן.
איך האָב נישט גענוג צײַט —
דער אױװן איז שױן הײס און

איך שטײ אין מיטן פֿון קיך
מײַנע הענט פֿול מיט טײג,
קיל, װײך.

װינטער־הפֿסקה

אַזױ װי איך װאָלט אָנטײלגענומען אין דעם
אָפּזאָג
פֿאַרמאַך איך די פֿענצטער.
זיץ איך אַלײן
און קוק רויִק אױף אַ בלאַנקן זײַטל פּאַפּיר.
די ליניעס פּאַסן זיך דורך
װי לאַסטלעך פֿון אַ װיג
און אַ בלײַער גענעצט איבער זײ
און זיפֿצט אָפּ לאָנגזאַמלעך
גרױ אױף װײַס.
װען װערטער װאָלטן צוגעשטאַנען צום פּאַפּיר
װאָלט איך זײ ניט אָנגענומען.
זאָלן זײ נאָר שלאָפֿן אױף די ראַנדן
עס קומט צו אונדז כאָטש אַ ביסל צײַט.

עס טראָגט די נאַכט
איר פֿײַנסטן נאַכטהעמד
באַפּוצט מיט אײַזיקע קנעפּלעך.

איך טו מיט איר אַ זיפֿץ.
מײַן אָטעם אױפֿן שױב
פֿאַרנעפּלט דעם גאַנצן פּײסאַזש.

אפֿשר איז דאָס דער אָטעם
פֿאַרן אַרײַנשפּרונג אין דער טיפֿעניש,
װוּ אַלטע פֿאַרװאָסן לאָקערן.

און אפֿשר איז דאָס דער אָטעם,
װאָס שװעבט על־פּי המים
און באַשאַפֿט אַ נײַעם אור.

דער אָנפֿאַנג פֿונעם נײַעם יאָר
צעעפֿנט זיך װי פֿײַכטע פּאַפּירן
פֿון טעג צעשפּרײטע אױף דער גאַס
אין לוזשעס פֿון נעכטיקע גרױלן.

איך הער דאָס ליד פֿון נײַעם יאָר
אַ װידער־קול פֿון אַלטן שרעק
די טעג, װאָס װאַרטן איצט פֿאַר אונדז
ליגן שױן װי אױפֿן בױך.

נאָר דאָס ליד פֿון נײַעם יאָר
באַגריסט אונדז אױך מיט טרײסט
און שיקט אונדז אױף די פֿײַכטע טעג
אַ פֿאַרבעטונג װײַס װי שנײ:

די װעלט איז דאָך אַרומגענומען
מיט שײנקײט, װי װיקל־פּאַפּיר,
מע נעמט אַראָפּ די נײַע טעג
צו שרײַבן אױף זײ תּפֿילות.

שבת נאָך הבֿדלה

שבת נאָך הבֿדלה הײב איך אױף די מאָבילקע און צעטראָגן האַלט איך אין באַזאַלצן די װעטשערע. עס ציטערט די האַנט בעת די קריסטאַלן זאַלץ שימערן מיט ליכט פֿונעם גאַסנלאָמפּ װאָס שײַנט דורכן פֿענצטער. איצט װערט דאָס עסן ביטער װי דער טױט. נאָר לײען איך װײַטער פֿון דער מאָבילקע און בשעת מעשׂה שיט איך דאָס זאַלץ ביז סע פֿאַלט אױף דער פּאָליצע און דערנאָך ביז די פֿיספֿינגער קענען זיך אָפּגראָבן אין איר, ביז די פֿיס זײַנען שױן פֿאַרזונקען אין זאַלץ און איך קען נישט רירן נאָר איך האַלט נאָך אַלץ אין באַזאַלצן, נאָך אַלץ אין לײענען און אָראָפּבלעטערן פֿון דער מאָבילקע. איצט זיץ איך באַדעקט מיט זאַלץ, האַלטנדיק די מאָבילקע איבער דער זאַלץ־הורבע בעת עס דריקט מיר צו די ברוסט און אָטעמען װערט מיר שװער. נאָר איך לײען װײַטער פֿון דער מאָבילקע ביז איך װער זיך אין גאַנצן פֿאַרטיפֿט אין זאַלץ, און סע ברענען מיר די אױגן, סע פֿילט אָן דאָס מױל, איך װער דערשטיקט. און געזאַלצן בין איך װי ס׳איז בײַ מיר אויפֿן האַרצן, ביז איך װער אַלײן אַ נציבֿ אין דער זאַלץ און קוקן קען איך אין ערגעץ נישט נאָר אױף דער מאָבילקע װוּ איך לײען, איך לײען, איך לײען אָן אַ סוף.