אויפֿן טײַכל שלום

לידער פֿאַר קליין און גרויס

אויפֿן טײַכל שלום

פֿון די בערג אין טאָל אויף דרום
פֿליסט אַ טײַכל, הייסט עס, שלום.

און פֿון וואַלד אין פֿעלד מיט קווייטן
פֿירט אַ סטעזשקע אַ פֿאַרדרייטע.

איבער טײַכל פֿון די ברעגן
הונדערט בריקלעך איבערבייגן.

פּאָרלעך גייען אויף שפּאַצירן —
לאָזט מען אָפֿן אַלע טירן.

„קומט אַרײַן, זיך זעצט צום טיש
טרינקען טיי מיט זיסן קניש!‟

זינגען פֿייגעלעך אין וואַלד,
שמעקט פֿון פֿעלד מיט מאַרמעלאַד.

פֿון די בערג אין טאָל אויף דרום
פֿליסט אַ טײַכל, הייסט עס, שלום!

שטערנדלעך מיט מאַנדלען

אַן אַלטער כ׳בין לאָקאָמאָטיוו,
איך שלעפּ וואַגאָנדלעך זיבן,
און פֿײַף זיך אונטער אַ מאָטיוו
פֿון קינדערלעך געקליבן.

נטע איז די ערשטע,
די צווייטע — אַריאלע,
סרוליק איז דער דריטער,
די פֿערטע שׂרה־מלכּה,
שׂימחה, ליבע און סאַמאַנטע —
איז מײַן פֿריילעכע קאָמאַנדע.

מיט רעש מיר יאָגן אויף־און־אָפּ,
צו רעלסן צוגעטשעפּעט,
אָן פֿליגלען פֿליט בײַ אונדז דער קאָפּ
און ווינט אין אויער שעפּטשעט.

עס קומט די רו אין לונאַפּאַרק,
ניט הערט מען מער קיין קלאַנגען,
צעטיילט די נאַכט אין שוואַרצן פֿראַק
די שטערנדלעך מיט מאַנדלען.

דעם הינטלס טרוים

געפֿאָרן אַ מאַן אויף אַ וועלאָסיפּעד,
נאָך זיך אויף אַ קייטל אַ הינטל געשלעפּט.
געשײַנט האָט דער מאַן, זיך געפֿרייט און געקוועלט,
געזיפֿצט האָט דאָס הינטל: פֿאַר וואָס נישט פֿאַרקערט?!

פּעליקאַן

ניט קיין גאַנדז און ניט קיין קאַטשקע,
מיט אַ געלן טשעמאָדאַן,
שלעפּט זיך קוים, ווי אויף קאַראַטשקעס,
שטאָלצער פֿויגל פּעליקאַן.

זיך פֿאַרגלוסט האָט אים אַ פֿישל,
גייט ער גלײַך צום אָקעאַן,
שטוב פֿאַרשלאָסן אויף אַ שליסל,
און געלייגט אין טשעמאָדאַן.

נאָר דערפֿילט די לופֿט די נאַסע,
ווי אַ בראַווער קאַפּיטאַן,
שווימט אויף כוואַליעס פֿונעם וואַסער
אויף זײַן געלן טשעמאָדאַן.

אומגעקערט אַהיים זיך ווידער,
אונדזער פֿישער פּעליקאַן,
קוים ער שלעפּט די פֿיס אַ מידער,
פֿול מיט פֿיש דער טשעמאָדאַן.

דער שפּאַרבער

שפּאַרבער לאָקערט איבער פֿעלד,
ברייט די פֿליגלען ר׳האָט צעשפּרייט,
שאַרף זײַן אויג און שטאַרק די נעגל,
היטן זיך פֿאַר אים די פֿייגל.

באַהאַלטן זיך אין נאָרקעס מײַזלעך,
אין די טיף־פֿאַרדרייטע הײַזלעך,
און די יאַשטשערקעס פֿאַרגליווערט —
ציטערט שרעק אין יעדן גלידער.

נאָר ניט אָפּנאַרן דעם שפּאַרבער,
זעט זײַן ציל, דער יעגער האַרבער,
פֿאַלט אויף ד׳ערד ער גיך, געשווינדט,
שטיקער שנײַדט פֿון הייסן ווינט…

שטיל פֿאַרטײַעט ליגט דאָס פֿעלד
האָט אַ מײַזל אויסגעפֿעלט.

די ציג בעקע

זיך פֿאַרפּלאָנטערט אין אַ קוסט
פֿייגעלע טשיריק-טשיריק.
קוויטשעט, רײַסט זיך וויסט און פּוסט,
וואַרפֿט זיך נעבעך הין און קריק.

טאָפּעט צו דעם קוסט אַ ציג
מיטן נאָמען — בעקע,
שלעפּט נאָך זיך אַ לאַנגן שטריק,
אויגן פֿול מיט שרעקע.

שרײַט דאָס פֿייגלעלע: „העלפֿט, העלפֿט!‟
און די ציג, די בהמה, קוועלט;
ניט פֿאַרלירט קיין וואָרט, קיין ווערטל,
נאָר זי טרייסלט מיטן בערדל.

צופּט די צווײַגלעך פֿונעם קוסט,
צופּט פֿון אויבן, פֿון דער זײַט,
און דאָס פֿייגעלע — איינס, צוויי,
פֿון דער פּאַסטקע ווערט באַפֿרײַט.

אַ בער און קאַשע

„שטאַרבן וועט אין וואַלד אַ בער!‟ —
האָט די באָבע מיר דערקלערט.
וואָס געשען איז מיטן בער,
קראַנק איז ער צי עפּעס מער?

„ניין, געזונט און שטאַרק איז ער,
ווי עס קאָן נאָר זײַן אַ בער.
קאַשע עסטו קיין מאָל ניט —
הײַנט גענאַשט מיט אַפּעטיט!‟

איצטער עס איך מער קיין קאַשע,
זאָלן אַנדערע זי נאַשן.
כ’וויל פֿון איר שוין מער ניט הערן —
לעבן זאָלן שטענדיק בערן!