זאָג, אַז דו האָסט מיך ליב

משה לעמסטער

איך וועל זיך דערוואַרטן

איך גיי אַרויס בײַ נאַכט
מיר די לבֿנה שײַנט:
דײַן געליבטע, ווייס,
וועט ניט קומען הײַנט!

די שטערן — די חבֿרים,
זאָגן: דאַרפֿסט ניט זאָרגן,
דײַן געליבטע זיכער
צו דיר וועט קומען מאָרגן!

זאָל זײַן שפּעטער מיט צען טעג,
איך בין אַן אײַנגעשפּאַרטער,
אויף מײַן ליבער סײַ ווי סײַ,
וועל איך זיך דערוואַרטן…

יולי 2022

דער קלאַנג

צום הימל איז צוגעשפּיליעט די נאַכט
מיט די שטערן־קנעפּלעך.
אין דעם זומער־סאָד איך וואַך
מיט אַ קלאַנג עס פֿאַלט אַן עפּל.

מײַן ליבע איז אַוועק נאָר וואָס,
עס וואַרט אויף איר די מאַמע.
עס איז צעקנייטשט דאָס ווייכע גראָז
לעבן די וואַרעמע שטאַמען…

יענע נאַכט, זי איז שוין ווײַט,
מיר דאַכט, אַדורך אַ לעבן,
נאָר עס הערט זיך מיר ביז הײַנט
ווי אין סאָד עס פֿאַלט אַן עפּל…

יולי 2022

אָן דיר

אָן דיר די בלומען האָבן ניט קיין ריחות,
די ליבע־עפּל פֿאַרלוירן זייער תּם,
מײַנע קישנס געוועזענע ווייכע,
גלײַך ווי איצט זענען פֿול מיט זאַמד.

שוואַרץ־ווײַס איז געוואָרן מײַן לעבן,
יעדער פֿרילינג פֿאַר מיר איז האַרבסט,
ווי אויף אַ שוואַרצן בוים אַ געל בלעטל
פֿאָכט מיד און טרויעריק מײַן האַרץ…

אַפּריל 2022

צי ברענגען וועט דער נײַער זומער

עס איז אַוועק דער ליבער זומער,
וואָס גרין געווען — איז טריקן־טויט…
איך בענק נאָך יענע טעג מיט אומעט,
וואָס זענען אויס, וואָס זענען אויס.

אין חלום כ’זע די גרינקייט ווייכע,
די גראָזן, וווּ מיטן מיידל כ’ליג…
מיר שעפּטשען אירע ליפּן הייסע:
— איך האָב דיך ליב, איך האָב דיך ליב.

געקלונגען האָט אַ ליד ווײַט ערגעץ,
וואָס איז געשוועבן פֿון אַ האַרץ…
ווי גיך געבראַכט האָט געלע רעגנס,
דער קאַלטער האַרבסט, דער קאַלטער האַרבסט.

עס וועלן נאָך גרינען די אַרומען,
און קלינגען ווידער וועט אַ ליד…
צי ברענגען וועט דער נײַער זומער:
— איך האָב דיך ליב, איך האָב דיך ליב?…

11 טער אָקטאָבער, 2022