ערגעץ צווישן גרינע בלעטער

ישׂראל נעקראַסאָוו

זײַנע אַלטע אויגן זײַנען קאַלט,
אויף די ווײַסע קליידער שוואַרצן פֿלעקן.
וואָלקנס טרײַבט ער אין דער הייך און האַלט
אין דער האַנט אַ סוקעוואַטע שטעקן.

זאָג מיר, ווער דו ביסט! —
דער זקן לאַכט,
גייט אַוועק פּאַמעלעך, וויל ניט הערן
און אַ גרויסן פֿיש אין ים בײַ נאַכט
האָדעוועט מיט פֿאַלנדיקע שטערן.

סע שטייט צוויי טעג אַ מאָדנער וועטער:
דאָ איז אַ ווינט, און דאָ איז שטיל,
און ערגעץ צווישן גרינע בלעטער
פֿון די בערעזעס געלט אַ בורשטין.

די עפּל זײַנען האַרט און זויער,
און זייער הויט איז דין און קאַלט.
דער הימל ווערט פּאַמעלעך גרויער,
אַ כמאַרע קריכט, אַ שאָטן פֿאַלט,

נאָר בינען ווילן נאָך געפֿינען
אַ ביסל וואַרעמקייט און ליכט,
און האָניק פֿון די ווילדע בינען
איז ביטער, קלעפּיק און געדיכט.

כ’וועל באַקומען אַלץ, וואָס איך וויל,
קיין מאָל וועל איך שוין ניט אַרויס,
וועל איך זיצן, רייכערן שטיל
אין דעם אַלטן, שטויביקן הויז.

בײַ דעם אויוון זינגט מיר אַ גריל,
אינעם ווינקל שאָרכעט אַ מויז,
נאָר אַ מאָדנע און פֿרעמד געפֿיל
בליט אין מיר, ווי אַ ווילדע רויז.

יעדער קלאַנג איז מיר דאָ באַקאַנט,
אָבער דאַכט זיך, אָדער איך הער:
עמעץ שפּרײַזט, עמעץ קומט אַהער.

זײַנע טריט האָבן מיך דערפֿרייט,
ער ווערט נענטער, נאָר איך בין גרייט,
און סע שטייט אַ האַק בײַ דער וואַנט.