די וועלט איז אויך געווען אַ קינד

אויך מײַן באָבע, שטעלט זיך פֿאָר,
ז׳געווען אַ מאָל אַ קינד.
בעט איך זי: „דערצייל אויף גיך,
אין וואָס דו האָסט געשפּילט?‟
זאָגט די באָבע: „הער מיט קאָפּ!‟ —
און וואַרפֿט אַראָפּ פֿון פֿיס די שיך:

„איינס, צוויי — דריי דעם שטריק,
שפּריגען שפּרינג איך, ווי אַ ציג,
וואַקסן פֿליגעלעך מיר אויס —
פֿונעם שפּרינגען ווערט מען גרויס!‟

שטעלט זיך פֿאָר, מײַן זיידע אויך
ז׳געווען אַ מאַל אַ קינד.
בעט איך אים: „דערצייל, ניט צי,
אין וואָס דו האָסט געשפּילט?‟
זאָגט דער זיידע: „קוק און הער!‟ —
און גיט אַ לידעלע פֿאַרצי:

„קלאַפּ, קלאַפּ, העמערל,
קום צו מיר אין קעמערל,
כ׳וועל דיר עפּעס ווײַזן —
אַ שיסעלע מיט אײַזן.‟

לאָזט זיך אויס, די גאַנצע וועלט
איז קליין געווען אַ מאָל,
קלער איך מיר: ווען ניט אַזוי,
וואָלט אַלץ געווען פֿאַרקערט.
איך אַ באָבע וואָלט געווען,
און זי — אַן אייניקל גענוי.

„איינס, צוויי — דרייט דעם שטריק,
לאָמיר שפּרינגען, ווי אַ ציג,
קלאַפּן זאָל דאָס העמערל,
בויען אונדז אַ קעמערל.

די מאַמע
אַלע עופֿעלעך אין נעסט,
געלע פּיסקלעך אויפֿגעריסן,
נאָר מע צוויטשעט און מען עסט,
וואָס די מאַמע ברענגט געניסן.

האַם און שאַם, און גערגעלע מינק,

ווער וויל עסן, כאַפּ און שלינג.

חיהלעך אין נאָרקעס אויך
נורען זיך, די מאַמע זוכן,
פּוסט און ליידיק איז דער בויך,
כאָטש אַ מילעך לעק פֿאַרזוכן.

קומט די נאַכט — פֿאַרמאַכט די אייגלעך,
און די מײַלעכלעך פֿאַרמאַכט.
שלאָפֿן חיהלעך און פֿייגלעך,
נאָר די מאַמע ניט — זי וואַכט.

ליו און לײַ, און קעפּעלע פּאָף,
באַקן בייגל מיר אין שלאָף.

אַז דו ווילסט אַ ליגן זאָגן
אַז דו ווילסט אַ ליגן זאָגן —
שפּאַרט ער שוין פֿון דיר אַרויס,
גיב אַ צי זיך פֿאַרן אויער,
איידער ס׳ווערט דער ליגן גרויס.

אַז די גאווה, פּוסטער פּלאַפּל,
קריכט מיט חוצפּה פֿון דעם מויל,
גיב אַ קראַץ די נאָז אָן מורא,
איידער ס׳כאַפּט אַרום אַ גרויל.

אַז דו פֿילסט, די שוויצערײַ
שפּרינגט פֿון צונג אָט־אָט אַראָפּ,
גיב אַ רײַב מיט האַנט דעם שטערן,
איידער דו פֿאַרלירסט דעם קאָפּ.

ס׳איז פֿאַראַן גענוג סימנים,
אויסצומײַדן שפּאַס און שפּאָט,
העלפֿן קאָן עס אָדער ווייניק,
אויב ניט היטן זיך מיט וואָרט.

מײַן שכן אַבֿי
מיט מײַן שכן אַבֿי
פֿירן מיר אַ קריג,
שלעפּט ער פֿאַר די צעפּלעך,
קומט מיר אָן ניט גרינג.

כ׳גיב זיך אויך ניט אונטער,
רײַס די קנעפּלעך אָפּ
אויף זײַן העמדל שיינעם
פֿון קאָלנער ביז אַראָפּ.

שטערט ער מיר צו שפּרינגען,
כאַפּט דעם שטריק — אַנטלויפֿט.
נעם איך זײַן מאַשינקע
און וואַרף עס איבער פּלויט.

אַבֿי איז אַ שלעכטער,
רייצט זיך אָן אַ שיעור,
זאָג איך אים מיט טרערן:
„און דו ביסט אַ וואַמפּיר!‟

כ׳קלאָג זיך פֿאַר דער שוועסטער,
אָנגעבלאָזט די ליפּ,
לאַכט מײַן שוועסטער גרעסטע:
„אין דיר איז ער פֿאַרליבט!‟

פֿינצטערשרעק
אינעם צימער, וווּ איך שלאָף,
גייט אַרום דער פֿינצטערשרעק,
קוקט אַרײַן אין יעדן ווינקל,
ווי אַ הינטל קלעקט און מעקט.

ניט אומזיסט געזאָגט די מאַמע:
„נעם די שפּילעכלעך צונויף!‟
איצט וועט ער, דער שרעקסטער סאַמע,
זיי פֿאַרשלעפּן אין זײַן הויף.

וואָס אין ווינקלען ר׳האָט פֿאַרלוירן,
אָט דער שרעקלעכער פּאַרשוין?
מיד געוואָרן מײַנע אויערן,
קלעפּן זיך די אויגן שוין…

אין דער פֿרי כאַפּ איך זיך אויף,
ריין און שיין, כאָטש בראָק און האַק, —
אַלע זאַכן אויפֿן אָרט —
פֿינצטערשרעק איז אַ בריהק!

אַ פֿויגל אין אַ שטײַג
אין אַ שטײַג געוווינט אַ פֿויגל,
ניט געזונגען, ניט געפֿלויגן,
זיך געהוידעט אויפֿן דרענגל,
ווי אין שטײַג עס טוען פֿייגל.

זערנער ר’האָט געפּיקט צו זאַט,
איז געווען אַ וווילער יאַט!
פֿרישע וואַסער יעדן טאָג
אינעם שאָלעכל פֿאַרמאָגט.

וואָס אַ פֿויגל דאַרף נאָך מער:
עס און טרינק, און ניט צו קלער!
אַ קדחת פֿעלט, אַ פֿײַגל? —
טראָגט מען צו אים גלײַך אין שטײַגל.

אין אַ טאָג מע זעט — ער ליגט,
ניט ער עסט און ניט ער טרינקט.
וואָס געשען? ס’איז גאָר ניט נײַ,
זיך פֿאַרבענקט ר’האָט נאָך דער פֿרײַ.

דער קעמל און דאָס לעמל
אינעם מידבר צווישן בערגלעך
האָט פֿאַרבלאָנדזשעט זיך אַ קעמל.
און אין טאָל די מאַמע־לאַם
מיט אַ קאַם געקעמט איר לעמל.

נו, און קעמל? בלאָנדזשעט ווײַטער,
ניט אַהער און ניט אַהין…
פּלוצעם זעט ער אים אַנטקעגן
גייט אַן אַלטער בעדויִן.

נו, און לעמל קוטשעראַווע?
וויינען ז׳גרייט פֿון בייזער קאַם.
פּלוצעם בלײַבט אין האָר זי שטעקן,
זיך צעבראָכן מין־הסתּם!

פֿרייט דער קעמל זיך אין מידבר,
אויך דער אַלטער בעדויִן,
הוידעט זיך ער אויפֿן הויקער,
פֿאָרן ווייסט ער וווּאַהין.

קומט ער אָן אין טאָל דעם גרינעם,
וווּ עס וווינט די מאַמע־לאַם,
ברענגען ברענגט ער אַ מתּנה,
פֿאַר דעם לעמעלע אַ קאַם.

פּראָפּעלער
אויף דער סטעליע מיט פֿיר לעמפּ
אַ פּראָפּעלער גרויסער הענגט.
דרייט ער זיך בײַ טאָג און נאַכט
און די היץ אין שטוב צעטרײַבט.

כ׳קוק אויף אים אַרויף און טראַכט,
אַז אומזיסט די לופֿט ער טרײַבט:
זאָל ער בעסער אין איין רגע
מיטן מעבל און געלעגער,
מיטן צימער און מײַן דרימל,
זיך אַוועקטראָגן אין הימל.

ווי אַן עכטער העליקאָפּטער,
ניין, זאָל זײַן אַ קאָסמאָס־שיף! —
כ׳פֿלי צו אַ פּלאַנעטע ווײַטער
און דער מאַמען שיק אַ בריוו:

מאַמע, כ׳בעט דיך, לעב ניט איבער,
כ׳וועל זיך אומקערן צוריק,
ניט פֿאַרגעסן כ׳האָב דײַן צוזאָג
זונטיק גיין מיט מיר אין צירק.