אין דער ריי צום אויסלייזער

די פֿרײַנד פֿון “ייִדיש בראַנזשע” באַגריסן דעם פּאָעט און איבערזעצער לעוו בערינסקי מיטן ווערן אַ בן־שמונים. מיר ווינטשן אים געזונט און כּוח צו שלעפּן ווײַטער דעם שווערן וואָגן פֿון זײַן שאַפֿערישקייט ביז 120.

באָריס סאַנדלער

CALYSTEGIA SEPIUM

אָדע

דרײַ בײמער, און אױבן אַ זון: אַ באַנק אין גן־עדן.
כ’בין גליקלעך איבערן האַלדז, און װאָס נאָך צו בעטן
בײַם לעבן? בלױז נאָך אַ פּאָר טרערן דאָס האַרץ גײט מיר אױס.
בײַם גליק, װי בײַם ים, טו איך אױס – װי דאָס העמד מיט די הױזן –
די יאָרן פֿון זיך, און דערפֿיל, װי סע ציט פֿון די רױזן
דײַן אָטעם, סװעטלאַנאַ, און כ’פֿיל, װי די ערדקױל איז גרױס.
סע טראָגן דײַן נאָמען די ימען, די זעקס קאָנטינענטן
מיט בערג און מיט טײַכן, די הונדערט און פֿינף עלעמענטן
פֿון הימל און זאַמדן, פֿון אַלץ, װאָס סע פֿליט און סע קריכט.
כ’בין גליקלעך און אײביק: קײן טומלען, קײן דאַרבן, קײן גוסען.
אַלײן אין דײַן שײַן: די װעלט איז געבליבן אין דרױסן –
אָן ליכט.

דאָס צוזאַמענטרעף־אָרט – FIGUERAS

די עלטערן מײַנע װערן אַלץ עלטער און עלטער,
און די זון פֿון מײַן לעבן – סװעטלאַנאַ האָט מיך ניט ליב,
און דער “סקײַלאַב” האַקט שױן מסתּם, אין דעם קאָסמאָס אַרײַן
אַ קױל נאָך אַ קױל.
אַלע אומגליקן אױף דער װעלט נעמען זיך, מײן איך, פֿון דעם,
װאָס דער מענטשישער דור צעטײלט זיך אױף צװײען:
אױף די, װאָס זײ לעבן,
און די װאָס ערשט נעכטן צי מיט הונדערטער יאָרן צוריק
זענען געשטאָרבן.
די לעבעדיקע אָטעמען װער װי סע קאָן, כאָװען, האָרעװען שװער –
און די מתים־לײַט שטײען אַרום דעם פּלאַנעט־האָריזאָנט
און געבן זײ עצות – טעלעפּאַטיש אָדער אין שלאָף.
און מיר חלומט זיך אָפֿט מאָל: פֿיגעראַס, אַ מאַראַנצן־סאָד, שטיל און לינד,
און סע זיצן – אַקסל צו אַקסל – צװײ פֿאַרליבטע פֿיגורן, װי בלינד,
ער, אַ פֿלײשיקער זכר, און זי, בלױז פֿון בײנער און לעכער, און װינט.
אַלע אומגליקן אױף דער ערד נעמען זיך, מײן איך, פֿון דעם,
װאָס אין אײניקע צײַטן, בײַ אײניקע שטאַמען, אין אײניקע לענדער
זענען מער הױלע שאָטנס פֿאַראַן, אײדער מענער און פֿרױען –
און ס’בלאָנדזשען
פֿאַרלױרענע, אײנזאַמע, װילדע נשמות אַרום, צי פֿאַרקערט:
אַ דאַנק דעם פּראָגרעס און דעם װױלשטאַנד
באַװײַזן זיך װעזנס אַזעלכע – מיט מענלעכע, פֿרױיִשע גלידער,
פֿאַר װעלכע סע סטײַעט שױן ניט קײן נשמות, קײן אײנציקע זעל.
און דער “סקײַלאַב”, סװעטלאַנאַ, צי דער לוציקער “מיר” אױפֿן קאָסמישן טרעק
צעפֿליקן שױן ק’טשאָרטו
די אַרומיקע װעלט, אַזױ, אַז די עלטערן מײַנע
האָבן שױן ניט װ’הין צו גײן, װען זײ גײען אַװעק.

דער קלאַנג פֿונעם קײַלעכבליץ
בײַ טאָג אױפֿן פֿעלד מיט זונבלומען

װאַרט אױס, כ’בין דער ליאָװאַ בערינסקי זײַן שטילע נשמה
דו פֿלעגסט מיר ניט געבן אַ קוש ניט געבן אַ גלעט ניט געבן
אַ ריר אָן מיטן פֿינגער
דו פֿלעגסט מיר ניט געבן
איצט ביסטו מיט לײַב און לעבן בײַ מיר אין די הענט אין די שטראַלן
סװעטלאַנאַ
און װעסט ביז מאַלאַכאָװקע שױן ניט דערלױפֿן
אָט דאָ
אױף די הױפֿנדלעך ערד װאָס האָט אָנגעװאָרפֿן דער מױלװוּרף

אונטער דעם רעגן־בויגן

װעט ליגן דײַן פּרעכטיקער גוף
און אײדער די װײַבלעך פֿון דאָיִקע דערפֿלעך װעלן אָנלױפֿן
און שטעלן זיך שאָקלען און קלאָגן און יאַמערן
אַרום דיר
װעלן בײדע שױן זיצן מיר הױך אױף צװײ שטענגלעך
צװײ גאָלדענע בלומען
און קאַטשען זיך שטיל פֿאַר געלעכטער און קיצלען אַנאַנדער
מיט זונען־מעזאָנען
Alfa אוןZeta
מיט פּינטעלעך ליכט.

DE PROFUNDIS

ממּעמקּים קרתיָךָ:
װען געװען כ’װאָלט אַ ים־פֿיש Anopticus אָן בײדע אױגן
אין אַ הײל –
װאָלט איך טױב און פֿאַרחלומט אין גרונט זיך געשטופּט,
מיט דער צונג אינעם אָפּפֿאַל געשנאָרעט, מיט דער פֿלוספֿעדער
לאַנג זיך געגריבלט
אינעם קױט, אָנגעשװוּמענעם פֿון די פֿינף אָדער זעקס קאָנטינענטן,
און געטרױמט פֿון אַ הימל, װוּ דערטרונקענע לעבן, נאָר קײן מאָל
– װײ איז מיר –
ניט געזען כ’װאָלט דאָס זאַנגפֿעלד, דעם טײַך מיט דער קו אױפֿן ברעג,
מיט דער זון פֿון סװעטלאַנעס מאַגדאַלענישע האָר
און (אַז דו, אַדוני, װעסט נאָך געבן) – מיט איר זאַנפֿטער לבֿנה, דעם בױך!) –
פֿון די רױטע קאָראַלן, פֿון דער אַטלאַנטישער הײך
זיך אַראָפּלאָזנדיק,
װי אַ רונד־צעבלאָזענער ים־יאָזש,
צוריק אױפֿן דנאָ –
װאָלט איך דיך, באָזשע מאָי,
מיט די שרעקלעכסטע קללות געבענטשט, אָנגענומען אַ פֿולן
– מיט פּלאַנקטאָן און מיט װאַסערװוּקס – מױל.

אינעם גראָז, אין גן־עדן, אױף דר’ערד

אַ גלאָבאַלער, אַ נוקלעאַר־שטילער אױפֿרײַס האָט צעשטערט אין דער הײך
אַלע װאָלקנס.
אַן אַבסאָלוט בלאָװער הימל שטײט אומבאַװעגלעך
איבער דער לאָנקע מיט בלומען און גראָזן, װוּ מיר זיצן, סװעטלאַנאַ,
אױף טערקיש, װי צװײ איסטוקאַנען, און פֿלעכטן אונדז קרענצלעך,
און קוקן אין שמים אַרױף.
גאָט, אָדער אַנדערע כּוחות, פֿאַראינטערעסירטע,
אַז אַלצדינג אױף אונדזער פּלאַנעט זאָל אױסזען אױך װײַטער
אַזױ װי ס’געװען, – הײבן אױף אין דער לופֿטן און לאָזן
לאַנגזאַם פֿליִען און שװימען
הונדערטער פֿרוכט־קעסטלעך, אָבער לײדיקע און דעפֿאָרמירטע,
װאָס צעפֿאַלן זיך, צִיִען זיך אױס אױף אַ בלעכענער טאַשמע,
פֿאַרטשעפּען זיך – אײנס אין דעם אַנדערן – פֿאַר אַ זוניקן צװאָק.
גאָט, אָדער אַנדערע כּוחות, פֿאַראינטערעסירטע,
פֿאַרלאָזן זיך דאָך אױפֿן לופֿטשפּיל־עפֿעקט “זײַן מזכּה”
און דעם כּוח־הדמיון פֿונעם ערדישן מענטשן – און טאַקע:
סטײַעס קעסטלעך אונדז קלאַפּן מיט שטראַלן און גלאַנץ אין די אױגן –
לאַנגע טשאַטעס פֿון פֿײגל, צי פֿערד, צי אַקולעס, אַטלאַנטישע פֿיש.
ס’איז גענוג אָבער אױסדרײען דעם קאָפּ און דערזען זײ פֿון הינטן –
אַך, דעם געטלעכן סוד דו אַנטדעקסט, יאָ, דעם הימלשן קװעטש:
די הילצערנע ליוקן און לעכער מיט פֿאַרשימלטע רעשטלעך פֿון עפּל
און קלעפּיקע װײַנטרױבן, אַגבֿ: אַ װײַנשעלע פֿאַלט אונדז אַראָפּ.
דו נעמסט עס אין מױל, און כ’שפּרינג אױף און צעשרײַ זיך: כּבֿיכול,
װאָס איז דאָס? אַ סאָרט רעפּאַראַציעס? אױב שױן אַזױ –
שיט אױס אױף דער ערד אַ פּאָר טױזנטער הױכקאַלאָרישע כמאַרעס
מאַנע־גרױפּן פֿאַר קינדער און קריפּלען…

און כ’פֿיל,
װי סװעטלאַנאַ ציט מיך בײַם אַרבל:

*! Да садись, глупый ты человек–
און נעמט מיר דערקלערן אַז, הײסט עס, קײן גרױפּן אין קעסטלעך
טראַנספּאָרטירט מען בכלל ניט – סײַדן אין זעק.

איר זאָלט זיך ניט קושן, שפּאַצירנדיק אױף דער אײַזנבאַן

איר זאָלט זיך ניט קושן, שפּאַצירנדיק אױף דער אײַזנבאַן.
סװעטאַ ק. האָט זיך דורכפּראָמענאַדעװעט מיט איר פּרינץ
(אַ פֿאַרשױן – הױלע מעלות!)
בײַ דער בריק איבער װאָריאַ, און זײ האָבן פֿאַרגעסן זיך, און
אױפֿן אָנשיט אַרױס, און זיך אָפּגעשטעלט נ’מיטן די שפּאַלעס,
און זיך אָנגעהױבן צו קושן אונטער דער זון.
דער צוג װאָלט, פֿאַרשטײט זיך, צעקװעטשט זײ אױף טױט – װי אַ טױב
האָט ער אױפֿגעהױבן זיך שטיל אין דער לופֿט, נאָר געליטן
האָבן מענטשן, װײַל באַלד פֿון די פֿענצטער גענומען זיך שיטן
האָבן קינדער און װיסטע שיכּורים, פֿון אַלקאָהאָל טױב.
און אַ כעמיקער פּלוצעם דערבײַ.
די קינדערלעך פֿליִען ביז הײַנט נאָך: די פֿאַראָבֿלטע מאַמעס
קאָנען זײ אין די הימלען ניט כאַפּן, װײַל מיט שפּערלעך און גאַפּעס
האָבן זײ דאָרט זיך אױסגעמישט – הגם קענען דערװײַל ניט באמת
װי אַ שװעלבעלע צװיטשערן אָדער שרײַען װי פּאָלאַרישע סאָװעס.
די שיכּורים – אין גריבער זײ שלאָפֿן, אונטער שטרױכן װי אין אַ סאָד,
און מען קען זײ דאָרט זען, װען מען פֿאָרט אױף פּאַװלאָװ־פּאָסאַד.
דער כעמיקער בלאָנדזשעט אַרום אין די װעלדער, עסט יאַגדעס און קרױט,
און פֿאַרנעמט זיך גאָט װײס מיט װאָס – נאָר פֿאַרלירט ניט קײן צײַט!
סװעטלאַנאַ – ביז הײַנט שטײט זי דאָרט אױף די רעלסן,
אױסגעשטרעקט בײדע הענט
צום פּרינץ, װאָס איז תּיכּף –טוץ! – נעלם געװאָרן…
איך קוק אױף די װענט
און זע פֿון דער זײַט,
װי איך זיץ און איך שרײַב מיר מײַן ליד –
אַ פּרינץ אין אַ פֿאַרבלאָזער װעלט,
אַ דערעסענער ייִד.

אַ שׂרפֿה

כ’פֿאַרגעס דיך, סװעטלאַנאַ. איך מעג שױן. כ’פֿאַרמעק און מעק אױס
דײַנע האָר –
און דו שטײסט אָן דער גאָלדענער העלישער שכינה,
כ’קלעפּ אָפּ דײַנע ליפּן – דאָס לאַכן, דעם רױטלעכן קוש,
און ס’װערט מיט אַ מאָל, װי אַ לאָמפּ, דאָס פּנים פֿאַרלאָשן.
איך שליס אױס דײַן האַרץ, און דו בלײַבסט מיט אַ לאָך אין דער שײַן.
דײַן בױך װי אַ פֿולע לבֿנה פֿאַרצי איך מיט טרױער.
צװײ קניִעס, צװײ װעלן פֿון דיר רינען זוניק אַרױס.
און ס’קלאַפּט פֿון דײַן פֿינצטער אַ שטראַל – אַ גן־עדן־שפּאַרונע.
סע פּינטלט, נאָך בליצט דײַן קאָנטור, איך זע אױף דער ערד
צװײ שפּורן פֿון באָרװעסע פֿיס, און זײ ברענען, װי פֿײַער,
זײ װילן ניט אױסגײן, בשעת סע צעטראָגט דיך דער װינט…
כ’צעטרעט זײ, כ’פֿאַרשיט זײ מיט אַש און באַגיס זײ מיט טרערן.

בײַם טיש

נעם דאָס אײַז און דעם ײן און פֿאַרמיש
אַ קאָקטײל – אַ מין גילגול־רפֿואה
אױף צו װערן – װער װילסטו, אַ פֿיש? –
װער אַ פֿיש און שױן לאָז מיך צו רו.
כ’װעל אַלײן, מיט די אײגענע הענט
דיך אַרײַנטראָגן שטיל אין דער װאַנע
און צערוקן די שטײנערנע װענט,
זאָלסט אַרױס אין די ימען, סװעטלאַנע.
אין די אײַזיקע רחבֿות מיט גלוט
פֿון פּאָלאַרנעכט, דו זאָלסט זיך דערפֿילן
פֿראַנק און פֿרײַ – און צעהיצן דאָס בלוט,
נאַקעט יאָגנדיק נאָך דעלפֿינען.
דו זאָלסט מיט אַ פֿאַרבלוטיקטער ליפּ
אין דער הײך אױף אַ האָקן אַ פֿלי טאָן
און ניט שטאַרבן – װי איך האָב געליטן
אױף דער ערד, אַ סבֿלנישער טיפּ.
דײַנע האָר… אַך, דאָס גאָלדענע הײ…
װעל איך, מירצעשעם, מײַנס מיר אָפּלײזן
און אַרײַן סוף־כּל־סוף אין אַן אײזל,
װי דער פּונישער ייִד אַפּולײ.

װעגן בורשטין־טאָטעם

װאָס װײסן מיר װעגן דעם, װי סע גלײבן אין גאָט
קענגורוען צי מערישקעס?
װאָס װײסן מיר װעגן װילדן ראַסיזם בײַ די װעלף אינעם שנײיִקן סטעפּ?
װעגן האַרבער עקספּלואַטאַציע אינעם ראָזעװן חלום פּלאַטאָנס –
אינעם בלומיקן רײַך בײַ די בינען?
די שלאַנג נײַאַ־נײַאַ האַנדלט לױט דאַרװינען: ברענגט אױף דער װעלט
עלף שײנע װי גאָלד נײַע חיהלעך – כאַפּט און פֿאַרשלינגט זײ.
איראַן באָמבאַרדירט די פֿאַנטאַסטישע באַסראַ – איראַק
הרגעט אױס אױפֿן אָרט, אױפֿן שלאַכטפּלאַץ – נײַנציק טױזנט איראַנער.
סװעטלאַנאַ האָט – נאַט אײַך! – שױן װידער אַ קינד, מיט אַ מלאך? –
און ז’איז נאָך אַ מאָל גובֿר איר װײַבערשן שלינגען־אינסטינקט.
עראַזם פֿון ראָטערדאַם רײַסט זיך אַרײַן מיט זײַן פֿרײַהײט אין אַחרית־הימים
און לױפֿט איבער מאָסקװער 34 טײַך־בריקן, און שלעפּט בײַ די האָר, װי אַ קוקלע,
דעם לוטער, דעם יאָלד.
װאָס װײסט צבֿאָות אין דער הײך, װי סע האָבן אים ליב
עראַזם און לוטער אױף דר’ערד, קענגורוען אין שלאָף,
און מײַן מערישקע סװעטאַ
(װי זי איז מיר ניט קלײן – בין איך דאָך ניט אַלײן)
אױף דער קיך, װוּ זי װעט הײַנט בײַ נאַכט נאָך אַרײַנקריכן, מירטשעם,
אין דעם סלױיִקל האָניק – און װערן מײַן בורשטין־טאָטעם…
און פֿאַר װעמען פֿאַרנײגט זיך העט װײַט אין די ימען
דער בלױער װאַלפֿיש – פֿאַר װעמענס דאָרט רום אָדער שם?

ליעטע

בײַם גריכישן טײַך, װוּ מיר זענען פֿאַרשטײנערט געזעסן
אַ יאָר און אַ תּקופֿה – האָב איך עפּעס אױף אײביק פֿאַרגעסן.
איך זע זיך אַרום: אונטער גומענע בײמער און פֿײגל
ליגן חװהס אין קינסטלעכער הױט, מיט גראַניטענע נעגל.
די זונפֿולע צופֿלוסן שײַנען און נעמען זיך גיסן
אױף צוריק, ס’װערט אַן אױספֿלוס פֿון זײ – שפּריצט אַזש ביז די קאַרניזן,
שאַפֿט פֿאַרזוניקטע פֿלײצלאָנקעס – שװאַרץ־רױטע לאַװעס קאַרבונקל
מיט אַ שטאָרך צי אַ בושל, אין דער לוזשע ביז קני אײַנגעזונקען.
און זײ גלאַנצן זיך אָפּ, און שױן פּיקן דאָס שטײנעכץ און פּרוּװן
זיך באַפֿרײַען די פֿיס –
און פֿאַרזינקען אין טױט מיטן דזיוב, מיט די שאַרפֿלאַנגע קליוּװן.

דער 10טער רױמישער לעגיאָן

פֿאַר יורי דובינסקי

אין אַ סאָד אָן אַן עק און אַ סוף, װי אַ װאַלד, װוּ אױף יאָדלעס און סאָסנעס
לױפֿן װעװערקעס אַראָפּ און אַרױף, און פֿון זײער שטיפֿערײַ
שיטן זיך שװאַרצע פֿאַרשימלטע שישקעס און נעסטן מיט זשומיקע װעספּן,–
שטײט אַ טיש, װי ס’צעבליט זיך אַ לאַן, און סע פֿליסט איבער אים
אַ זיס־קלעפּיקער טײַך פֿון ליקער און טאָקײַער, און כערעס,
און האָניק, און מיר זענען אַלע שױן גוט אָנגעשאָסן –
אימפּעראַטאָר טראַיאַן, דער גראַף קאַליאָסטראָ און איך,
און דער לײדיקער שטול – מײַן אַװעקגעװעזענער חבֿר.
ס’שטאַרצן גאָלדענע בערג פּאָמעראַנצן, הענגלעך װײַנטרױבן, קאַנפֿער,
און מיר נאַשן, מיר שטאָפּן זיך אָן, ס’רינט אין אַרבל, מיר פֿרעסן זיך איבער –
אימפּעראַטאָר טראַיאַן, דער גראַף קאַליאָסטראָ און איך,
און דער לײדיקער שטול – מײַן סװעטלאַנאַ, אַ נעכטיקער חלום.
מענגעס, כאָפּטעס פֿון מערישקעס, גליװערעם, גנאָמען און פֿלײ
קריכן איבער די װאַזעס, מאַרשירן און פֿליִען אין פּנים
אימפּעראַטאָר טראַיאַנען, דעם גראַף קאַליאָסטראָ און מיר,
און דעם לײדיקן שטול – װאָס ער שטײט װי מײַן אױסגעלעבט לעבן.
איך װיש אָפּ פֿונעם טיש אַ פּאָר ניס, כ’שטעל זיך בודטאָ צום בױם –
און גײט זיכט מעך!
איך באַװײַז זיך נ’אַ שײנעם פּאַלאַץ, פֿונעם בוזעם כ’דערלאַנג
אַ פֿאַרשאַרפֿטע שטאַמײַזע – נעם זיך שלום־ושלװה, אָן רעש,
אױפֿברעכן, טאַפֿליע נאָך טאַפֿליע, דעם מירמלנעם, פֿײַנעם
הױך־עסטעטישן דיל, און כ’צעשטעל, װי מצבֿות, די רױטע
קװאַדראַטלעך מאָזאַיִק װי קלײנינקע דעכער־אָפּהאַנגען,
און כ’שטעל אױס אונטער זײ די ניסשאָלעכץ – די פּוסטע האַלבקײַלעכס,
װאָס זײ װיגן, הױדען זיך נאָר װי לײדיקע װיגעלעך, אונטער
דעם װױלדופֿטיקן צוגװינט, אונטער דעם לופֿטשטראָם פֿון זיסן
רױמישן יאָך, װאָס ער ציט זיך און ציט זיך און ציט
זיך
אַדורך דער אומענדלעכער
אַנפֿילאַדע…

*
נאָך אַ נאַכט איז פֿאַרגאַן אונטערן װילדן געשטערן ס װ ע ט ל אַ נ אַ…

עס איז אױפֿגעשװוּמען אין פֿענצטער און זיך גרױליק געשטעלט
צװישן געלע געיעגהינט און דעם פֿלאַמיקן אָקס. כ’האָב דערזען עס
און פֿון זינען אַראָפּ: מיט זײַן שטראַל, מיט מאַגנעטישער שײַן
האָט עס לאַנגזאַם געצױגן דאָס לעבן, דאָס לײַב פֿון מײַן קערפּער
און דאָס האָלץ פֿון די בײמער, און די לײם פֿון דער ערד, און די זון
האָט געראַטעװעט זיך נאָר מיט דעם, װאָס זי האָט שױן פֿאַר פֿריִער
זיך פֿאַרשלײערט אין שאָטן פֿון אונדזער פּלאַנעט; װען די זון
איז אַרױס איבער אױסגעלײדיקטע ערד־האָריזאָנטן,
האָט זי בלינד נאָר באַלױכטן דעם שטױב – אַ צעקרישלטע װעלט,
אַ צעשטערטע, באַװױנטע פֿון הױלע געשפּענסטער, גופֿימפּוסטע פֿאָרמעס
פֿון װעלדער און לענדער; און מיך – אױפֿן שרעקלאָזן בעט
מיט צװײ אָפֿענע אױגן, מיט אַ גלעזערנעם בליק פֿון אַ פֿליג, אַזױ שטיל
אױסגעזױגענע
פֿון אַ שפּין.

דאָס “E” פֿון דער שײנער נאַטור

איז אין װאָס פֿאַר אַן עולם־הזה – אַריסטאָטלס, ניוטאָנס, צי אײנשטײנס?
(כ’גיב זיך נעבעך אַ פֿרעג)
מיר געזעגענען זיך בײַ דעם אױפֿגעמאַכט פֿלעשל –
און באַלד גײט זי אַװעק…
און דאָס רעשטל
כלעפּטשע’ך אױס, און די לײדיקע כּלי שװימט אָפּ, װי’ן Havre Le
הײבט די זעגלען אַן אַלטער פֿרעגאַט, און ס’באַפֿרײַט זיך דאָס אָרט
פֿאַר אַ שיכּורער, אָבער ניט װײניקער װאָרער מעטאַפֿאָר,
אײדער, זעט איר אַלײן, אָט דער מאַקראָ־ און מיקראָ־אַבסורד.
אַבסורד – װאָס די בלומען אין פֿעלד, ניט די מענטשן פֿאַרמאָגן
אַזאַ אַראָמאַט, אַניט װאָלטן בינען אױף דיר
אָנגעפֿלױגן, טאָװאַרישטש, און דיך אין אַ שװאָרעמזאַפֿט־מאָגן
אײַנגעזױפֿט, װײ’ז מיר!
אַבסורד – נאָר סװעטלאַנאַ האָט מיך ניט ליב, װאָס מיך פּשוט דערהרגעט.
אַך, מיט איר אין אַ בלומען־שאַלאַש אין אַ ראָזעװן Reich
כ’װאָלט פֿון לאַנג שױן געהולכט און פֿאַר גליק דאָרט אַװדאי געפּגרט –
אַ כּפּרה פֿאַר אײַך.
אַבסורד – מיסטער טײַװל שטרעקט אױס אַ פּאָר הענט, דעם גיהנום דערגרײכט,
פֿונעם שטול ניט אױפֿשטײענדיק, װער אָבער װײסט: אפֿשר איז ער גערעכט?
כאַפּסט זיך אױף פֿונעם שלאָף: אױפֿן טעלעעקראַן אַן אַבסורד –
אין דײַן אײגענעם װױן, אין אַ װינקל, באָמבאַרדירט מען בײרוט!
נעמט לײענט איבער די ביבל בײַ פֿרױד, בײַ דעם הײַנטיקן לוטער:
שם־המפֿורש קאָמפּלעט איז פֿון זינען אַראָפּ, הלװאַי
װען ער זינגט נאָר און פֿרײט זיך, און טאַנצט, װי אַ שיכּורער קאָמפּיוטער,
און רב שלמה המלך פּליעסקעט אים אונטער: אַלץ איז הבֿל־הבֿלים, דאַװאַי!
אַבסורד: אױף אַבסורד שטײט די אײביקע װעלט און דאָס לעבן.
אַבסורד: צו סװעטלאַנען איז מײַן צוגעדרײט האַרץ װי מיט דראָט.
אַנדערש װאָלט איך פֿון לאַנג דאָ קראַפּירט אָדער מסכּים געװען אײַך צו גלײבן
(אין אַ שײנטשיקן דולהױז פֿאַרשפּאַרט),
אַז E = mc2

האַרבסטיקער עקל, די ליבע

צעשניטענע מענטשן ליגן אױף שפּאַלעס, און דערטרונקענע קינדער,
װי באַלאָנען, שװימען אין טײַכל, און אױף די בײמער
הענגען און פֿױלן פֿײגל: זי האָט מיך ניט ליב.
מיר זיצן אין סאָד, צװישן דופֿטיקע אַסטרעס, און פּלאַפּלען, און לאַכן
מיט יאַשטשערקעס, װאָס פֿון די ליפּן אונדז גליטשן אַרױס
און װערן אַנטרונען אין גראָז.
רבונו־של־עולם, דו זעסט דאָך די פֿרױ, רײד איר אײַן
אַ ליבע אין האַרצן, װי אײַנגערעדט האָסטו אַ מאָל
דער אַלטיטשקער שׂרהן אַ בכור איר אין בױך…
די יאַשטשערקעס האָבן שױן ניט װוּ צו פֿאַלן, דאָס גראָז
באַפֿרעסט ביז די קני מיר די הױזן, און כ’פֿיל, װי אין װינקל
בײַם פּיסק הענגט מיר נאָך אײנס אַראָפּ אױפֿן קעדקעלע
און
עס קוקט זיך אַרום.
– אַך, מאַדאַם פּאַדאַמאַם…
אױף די גאַסן
לױפֿן, שפּרינגען פֿאַרשׂרפֿעטע קעץ, און אין װײַסע רױכפּאַסן
פֿאַלן מענטשן חלשות, און ליגן, און װילן ניט אױפֿשטײן,
און די האַרבסטיקע פֿלאַטערלעך זעצן זיך זײ אױף דער נאָז.

איר מאַן איז ניט מסכּים

בערן, הירשן און ראָזעװע בושלען פֿאַרשטײען זיך אײַן.
װען מיר זענען, סװעטלאַנאַ, אַ בער מיט אַ בעריכע, װאָלטן מיר זיך צונױפֿגערעדט, מירטשעם,
אַז דעם 3טן נאָװעמבער, אײן מאָל אין יאָר, ערבֿ װינטער,
קום איך צו דיר, און גיב דיר אַ קוש, און כ’גײ מיר אַװעק
אין אַ װעלדל, װוּ כ’װאָלט זיך געפֿונען אַ גרוב, אַ געלעגער,
און אַנטשלאָפֿן געװאָרן, און געזען דיך אין שלאָף – װ’זױ איך װיל!
אַ גאָנער – װאָלט איך שױן איבער אַפֿריקע ערגעץ
אָנגעהױבן אַראָפּלאָזן זיך פֿונעם הימל צו דיר
מיט אַ װילדן געטומל: “סװעט־לאַ־נאַ! גאַ־גאַ־גאַ! גאַ־גאַ־גאַ!”
איז באַטראַכט מיך פֿון קאָפּ ביז די פֿיס און גיב מיר אַן עצה.
דו צעלאַכסט זיך און שענקסט מיר אַ גלעט:
– פֿאַרן קינד, – זאָגסטו, – װאָלט איך אפֿשר גענומען אַ קעצל,
נאָר דער מאַן איז ניט מסכּים: זײ מיאַוקען און קריכן אין בעט.

מאַלאַכאָװקאַ־מאָסקװע, האַרבסט 1982