דער דיכטער שיקע דריז איז געבוירן געוואָרן אינעם שטעטל קראַסנע, אוקראַיִנע. ווען שיקע איז אַלט געוואָרן 14 יאָר, האָט אים די מאַמע געשיקט קיין קיִעוו צו „ווערן אַ מענטש‟. ער אַרבעט אויף אַ פֿאַבריק און לערנט זיך אין אַ קונסטשול, דערנאָך אין קיִעווער קונסט־אינסטיטוט. דער דיכטער האָט ליב געהאַט צו דערציילן, אַז קינדווײַז איז זײַן פֿאַרגעניגן געווען אָנטראָגן פֿונעם טײַך ליים און אויפֿן ברעג אויסקנעטן דערפֿון שיסעלעך פֿאַר די פֿייגל.
די ערשטע לידערזאַמלונג האָט דריז אַרויסגעלאָזט אין 1930, די צווייטע — מיט אַ יאָר שפּעטער, און ווײַטער איז בײַ אים געווען זייער אַ גרויסער איבעררײַס. פֿון 1934 ביז 1947 האָט ער געדינט אין דער אַרמיי, ווי אַן אָפֿיציר אין דעם גרענעץ־מיליטער. פֿאַר דער צײַט האָט מען אין ראַטן־פֿאַרבאַנד פֿאַרמאַכט אַלע ייִדישע שולן און ליקווידירט אַלע פֿאַרלאַגן, וואָס פֿלעגן אַרויסלאָזן פֿאַר קינדער ביכער, זשורנאַלן און צײַטונגען אויף ייִדיש. דעמאָלט האָט ער לידער פֿאַר קינדער נישט געשריבן. ער איז ווידער געוואָרן אַ קינדער־דיכטער אויפֿן זעקסטן יאָרצענדליק פֿון זײַן לעבן. זײַנע לידער פֿאַר קינדער ווערן אַ סך איבערגעזעצט אויף רוסיש. זיי ווערן זייער פּאָפּולער. און כאָטש די איבערזעצונגען זײַנען געמאַכט געוואָרן מײַסטעריש, האָבן זיי פֿאָרט פֿאַרלוירן דעם ייִדישן חן, וואָס דער פּאָעט האָט אין זיי אַרײַנגעאָטעמט.
מיר לייגן פֿאָר אַ קראַנץ שיקע דריזס לידער פֿון זײַן לעצט זאַמלבוך „די פֿערטע סטרונע‟ (פֿאַרלאַג „סאָוועטסקי פּיסאַטעל‟, מאָסקווע, 1969).
די שיינהייט
געשניצט האָט אַ מײַסטער,
געטאָקט פֿון אַ שטיין
אַ וווּנדער, אַ כּישוף —
די שיינהייט אַליין.
געטאָקט ווי אַ נאַקעט,
אַ דורכזיכטיק לאָגל
און לאַנג זיך געשפּיגלט
אין יעדער איר נאָגל.
און שוין אויף דער עלטער,
גראָוו און געבויגן,
דערשליפֿן האָט ער
אירע לויטערע אויגן…
די שיינהייט האָט אויפֿגעלעבט
פּלוצעם דערשראָקן —
פֿרעמד און פֿאַרחידושט
געקוקט אויפֿן זקן.
אַ בליץ געטאָן —
שיין, ווי דער חלום אַליין,
און נעלם געוואָרן צוריק אינעם שטיין.
1963
ווער וואָס עס לאָזט
אַ ווײַניקן עפּל,
אַ פּליושענע פֿלוים
לאָזט פֿאַר אונדז איבער
דער פֿרוכטבאַרער בוים.
האָניק און סטעלניק
פֿון יעדווידן מין
לאָזט פֿאַר אונדז איבער
די פֿלײַסיקע בין.
די סמאָליקע סאָסנע —
אַ בורשטינענע קרעל,
אַ חכם — זײַן חכמה,
אַ קעלבל — די פֿעל.
1964
דאָס אַלטע פֿערד
שטייט זיך דאָס אַלטע פֿערד
מיטן קאָפּ געבויגן,
מאָגער,
הויט און ביין,
אַזש די קליבעס געשוואָלן פֿון עלטער.
אויסגעריבן די פֿעל,
אַרום־און־אַרום צעאייטערט —
כאָטש, דאַכט זיך, זומער־צײַט,
פֿילט עס, אַז דאָס לעבן ווערט אַלץ קעלטער.
ווילט זיך דעם פֿערד
אין אַ לאָנקע דערמאָנען, —
אַ שטיקל פֿערדישע הנאה אין לעבן —
פֿאַרטײַטשן…
איז אָבער אַ פֿערד — נאָר אַ פֿערד
און קאָן נאָר געדענקען
דעם פֿײַערדיקן ברי פֿון די בײַטשן…
שטייט אַזוי דאָס פֿערד,
ווי פֿאַרזונקען אין דרימל,
און דערפֿילט ניט דעם באַלעבאָס,
וואָס שטייט בײַ דער שוועל, —
און זעט ניט דעם רימער,
וואָס מעסט מיט די אויגן,
וויפֿל פּאָר שלייעס וועט אים געבן
דער קליאַטשעס אויסגעדייווערטע פֿעל…
1965
מײַנע לײַכטער
אָוונט־צײַט
האָב איך זיך דערוווּסט,
אַ נײַעס —
און שוין ניט געקאָנט אַנשלאָפֿן ווערן…
אָנגעקלאַפּט באַלד
צו מײַן האַרץ אין לאָדן:
זאָג מיר, כ׳בעט דיר,
ס׳איז אמת?
כ׳האָב אַ פֿרײַנד צו זיך פֿאַרבעטן,
און ער האָט מיך באַגנבֿעט!
צוגערויבט בײַ מיר
מײַנע לעצטע פּאָר לײַכטער?
ס׳איז אמת!
האָט געטיאָכקעט מײַן האַרץ,
ס׳איז אמת!
געגנבֿעט —
און איך האָב געמאַכט זיך ניט הערנדיק,
ווײַל ער
באַדאַרף זיי בילכער,
די לעצטע פּאָר לײַכטער,
די שײַן פֿון די ליכטער…
ווײַל בײַ אים איז,
ניט דאָ געדאַכט,
געשטאָרבן
זײַן לעצטע האָפֿענונג.
1965
אַ לויב צו דיר, לעבן
פֿאַר דעם שוין אַליין
אַ לויב צו דיר, לעבן,
וואָס דו האָסט אַ העמד
ניט פֿאַרגעסן מיר געבן.
און טאָמער איך פֿלעג עס
צעפֿליקן, צעשינדן,
איז נאָר צוליב יענעמס
אַ וווּנד צו פֿאַרבינדן.
1965
ניי מיר אויף אַ גרינע עלטער
טײַערער שנײַדער,
כ׳בין געקומען דיך בעטן —
אָט האָב איך געבראַכט דיר
אַ קאָשעק מיט בלעטער, —
איז זײַ זיך מטריח,
לייג ניט אָפּ אויף שפּעטער
און ניי מיר אויף
אַ גרינע עלטער.
וועלן מיינען די פֿייגל —
ס׳איז אַ בוים אויסגעוואַקסן,
און בויען זיך נעסטן
בײַ מיר אויף די אַקסל.
זײַן וועט אַ סטעזשקע
צו מיר אויסגעטראָטן
און וויגן אַ וויגל
מע וועט אין מײַן שאָטן.
1965
רויטער ווײַן
רויטער ווײַן, זיסער ווײַן,
איז דאָך טאַקע גוט —
איין חסרון האָט ער נאָר —
ער דערמאָנט מיר בלוט.
נעם אים צו און פֿרעג מיך ניט
קיין איבעריקע מעשׂיות,
נעם אים צו און שטעל אַוועק
דאָס פֿלעשל ווײַן דאָס ווײַסע.
ווײַסער ווײַן, שטאַרקער ווײַן —
וואָס איז דאָ צו קלערן…
איין חסרון האָט ער נאָר —
ער דערמאָנט מיר טרערן.
נעם אים צו און פֿאָלג אַ גאַנג,
אויב דו ווילסט מיר דינען,
טו אַ שפּרונג און ברענג אַרײַן
אַ קופֿל ביר מיט פּינע.
שוימיק ביר — קאַלטער ביר…
גיי ניט, כ׳האָב אַ טענה —
די פּינע קאָן דערמאָנען מיר
די סיווע פּאַטלעס מײַנע.
1966
צווישן נאַכט און גאַנצפֿרי
איך בין נאָך ניט דאָרט, נאָר איך בין שוין ניט הי —
איך שטיי אויף אַ בריק צווישן נאַכט און גאַנצפֿרי.
איך בין נאָך ניט אַלט, נאָר איך בין שוין ניט יונג —
נאָר עס לעבט נאָך אין פּריסיק פֿאַרטײַעט אַ פֿונק.
ווי לאַנג נאָך אויף דער־וועלט, איז גלייב איך און האָף
דעם פּורים־שפּיל מײַנעם דערשפּילן ביז סוף.
1967
Yiddish Branzhe 