ייִדישער שייגעץ (9, 10)

יעווגעני קיסין

המשך, אָנהייב אין די נומערן פֿאַר אָקטאָבער, נאָוועמבער, דעצעמבער און יאַנואַר

9

ניט סתּם אַזוי, צוליב נײַגער, האָט סטאַסיק געפֿרעגט בײַ גריגאָרי יאַקאָוולעוויטשן וועגן די דאָזיקע ווערטער: צו יענער צײַט האָט ער שוין געהאַט אויסגעפּרוּווט זייער באַטײַט אין דער פּראַקטיק.

בײַ דרײַצן יאָר, האָבן די האָרמאָנען אין סטאַסיקס שטאַרקן גוף זיך צעשפּילט אין פֿולן כּוח. במשך פֿון אַ לענגערער צײַט פֿלעגט ער יעדע נאַכט באַשפּריצן זײַן בעט מיט ספּערמע, נאָר גאָר אין גיכן איז עס אים נימאס געוואָרן, און ער האָט פֿעסט בײַ זיך באַשלאָסן צו געפֿינען אַ פֿרוי.

אין זײַן שול האָט זיך אינעם צענטן קלאַס געלערנט מאַשע סאַוועליעוואַ — אַ לוסטיק מיידל, אַ דאַרס, מיט לאַנגע טונקעלע האָר, קאַרע אויגן און צוויי חן־פּינטלעך אויפֿן פּנים: איינס אויף דער רעכטער באַק, און דאָס אַנדערע צווישן דער אונטערשטער ליפּ און דעם קין, אַ ביסל לינקס. זי האָט שוין גערייכערט, און מע האָט זי אָפֿט געקאָנט זען זיך אומדרייען מיט פֿאַרשיידענע יונגען.

ניט איין מאָל האָט סטאַסיק זיך פֿאַרקוקט אויף איר. זי איז אים געפֿעלן געווען. אין איינעם אַ טאָג, אַרויסגייענדיק פֿון דער שול נאָך די לימודים, האָט סטאַסיק דערזען מאַשען מיט צוויי חבֿרים אירע. ער האָט דערהערט, ווי איינער פֿון זיי האָט איר געזאָגט עפּעס אַ גראָבקייט. קיין אויסערגעוויינטלעכס איז אין דעם אויף אַן אמתן ניט געווען, ווײַל זי אַליין האָט געקענט זיך אַזוי אויסדריקן — אויף אַלע בעל-עגלות געזאָגט געוואָרן. סטאַסיק אָבער האָט עס תּיכּף אויסגענוצט ווי אַ גוטע געלעגנהייט צו פֿאַרכאַפּן מאַשעס האַרץ (און לײַב).

— אנו, פֿאַרנעם זיך פֿון דאַנען, כאַמוליע! — האָט ער אַ שרײַ געטאָן אויפֿן בחור און, ווענדנדיק זיך שוין צו מאַשען, געזאָגט מיט אַ טאָן, וואָס האָט ניט דערלאָזט קיין דערווידערונגען: — איך וועל דיך באַגלייטן אַהיים, אַז קיינער זאָל דיך ניט באַעוולען.

זינט דעמאָלט אָן האָט סטאַסיק יעדן טאָג באַגלייט מאַשען אַהיים נאָך די לימודים. הגם ער איז געווען מיט דרײַ יאָר ייִנגער פֿון איר, האָבן זיי אויסגעזען איינער לעם אַנדערן ווי פֿון איין עלטער, מחמת ער איז שוין געווען איין גרייס מיט איר. געקענט האָט ער אויך ניט ווייניקער ווי זי, דעריבער איז איר געווען מיט אים אינטערעסאַנט און פֿריילעך. סטאַסיק האָט מאַשען מחבד געווען מיט די צוגעלקחנטע פֿון שטוב ציגאַרעטן און מיט אַן אמתער „מערבֿדיקער‟ קײַגומע (וועגן דעם, וווּ ער האָט זי געקראָגן, וועלן מיר דערציילן ווײַטער).

שפּעטער מיט אַ פּאָר וואָכן, ווען זיי זײַנען געווען ניט ווײַט פֿון מאַשעס הויז, האָט סטאַסיק, סוף–כּל–סוף, באַשלאָסן אויסצופּרוּוון דאָס מזל. ער האָט זיך אָפּגעשטעלט און געזאָגט:
— מאַשע!
— וואָס?
סטאַסיק האָט ארומגענומען מאַשען און, קוקנדיק איר גלײַך אין די אויגן, געזאָגט:
— איך וויל דיך!
— מאַשע האָט קיין פּרוּוון זיך צו באַפֿרײַען פֿון זײַנע אָרעמס ניט אַרויסגעוויזן. זי האָט אויך אַרײַנגעגעקוקט סטאַסיקן אין די אויגן און אים איבערגעפֿרעגט:
— דו ווילסט מיך?
— יאָ!

אַ ווײַלע האָט זי געשוויגן און דערנאָך געזאָגט:
— גוט, לאָמיר גיין! — און אים אַ צי געטאָן צום בנין, וווּ זי האָט געוווינט.
— בײַ דיר איז קיינער ניטאָ? — האָט סטאַסיק געפֿרעגט, ווען זיי זײַנען אַרײַנגעגאַנגען אין דעם צוועלפֿגאָרנדיקן בנין.
— די עלטערן זײַנען אויף דער אַרבעט, און די באָבע פּאָפֿט די גאַנצע צײַט. האָב ניט מורא!  — האָט אים מאַשע פֿאַרזיכערט.

  אין דער דירה איז טאַקע געווען אַזוי שטיל, אַז סטאַסיק האָט אַפֿילו געהערט זײַן האַרץ-קלאַפּעניש. אַרײַן אין מאַשעס צימער, איז סטאַסיק שוין געווען גרייט זיך וואַרפֿן אויפֿן בעט, נאָר מאַשע האָט אים געהייסן זיך זעצן אויפֿן בענקל. דערנאָך האָט זי זיך אַראָפּגעלאָזט אויף זײַנע קני, געלייגט די הענט אים אויף די אַקסלען און געכאַפּט זײַנע ליפּן מיט אירע ליפּן. אַ הייסע זיסע כוואַליע האָט זיך צעגאָסן איבער סטאַסיקס קערפּער, און בשעת מאַשעס צונג האָט זיך האַסטיק געדרייט אין זײַן מויל, האָט זײַן קאָפּ זיך פֿאַרדרייט נאָך האַסטיקער…

ווען זיי האָבן זיך אָפּגעריסן איינער פֿון אַנדערן אָפּצוכאַפּן דעם אָטעם, האָט מאַשע אַרויפֿגעלייגט איר האַנט אויף סטאַסיקס דיכווינקל. „אוּוואַ, אַ גרויס ייִנגעלע!‟ — האָט זי אַ שמייכל געטאָן און זיך געשטעלט אויף די קני און צעשפּיליעט זײַנע הויזן… סטאַסיק האָט גענומען קרעכצן פֿון הנאה, און אין עטלעכע סעקונדעס אַרום האָט זײַן גאַנצער גוף אויפֿגעציטערט.

— ביסט אַן אמתער גיבור! — האָט ער קוים דערהערט מאַשעס קול. זײַנען אויערן זײַנען אים פֿאַרלייגט געוואָרן.

שווער אַראָפּגעשלונגען, האָט זי אָפּגעוואַרט, ביז סטאַסיק איז בהדרגה געקומען צו זיך, און שפּילעוודיק געזאָגט: „איצט דו פֿאַרשאַף מיר פֿאַרגעניגן!‟. זיך געלייגט אויפֿן בעט, האָט מאַשע זאַכלעך אויפֿגעהויבן איר שול–קלייד, אויסגעטאָן די גאַטקעס און צערוקט די פֿיס.

סוף–כּל–סוף, האָט זיך פֿאַר סטאַסיקן צום ערשטן מאָל אַנטפּלעקט דער פֿאַרבאָרגענער מיידלשער אוצר, וואָס ער האָט אַזוי געחלומט וועגן אים. איבערגעפֿולט מיט געפֿילן און נײַגער, האָט ער אײַנגעגראָבן דאָס פּנים צווישן מאַשעס שלאַנקע פֿיס און זיך געלאָזט מיט אַלע כּוחות אויסצופֿירן זײַן חבֿרטעס וווּנטש.
— לײַכטער, נישט אַזוי גראָב! — האָט זיך געהערט איר קול.
— אַזוי?..
— אַהאַ…

באַלד האָט סטאַסיק דערפֿילט, אַז ער אַליין איז ווידער גרייט ממשיך צו זײַן.
— זאָלסט אַפֿילו ניט טראַכטן צו ענדיקן אין מיר! — האָט מאַשע אים שטרענג געוואָרנט…

אויפֿן וועג אַהיים האָט זיך סטאַסיקן געדאַכט, אַז אי דער הימל, אי די ביימער, אי די הײַזער — פֿינף־גאָרנדיקע פֿון רויטן ציגל און צוועלף־גאָרנדיקע פֿון ווײַסן בעטאָן, — אי די מיסטקאַסטנס, באַדעקטע מיט זשאַווער, אי דער אַספֿאַלט אויפֿן ברייטן נאַכימאָוו-פּראָספּעקט און אויף דער קליינער גאַס, וווּ ער אַליין האָט געוווינט, — אַלץ אַרום האָט ווי געשפּילט מיט נײַע פֿאַרבן, געפֿינקלט, געאָטעמט מיט פֿרישער יום־טובֿדיקייט און פֿרייד:  ס ט אַ ס י ק   א י ז   ג ע וו אָ ר ן   אַ   מ אַ נ צ ב י ל! פֿאַר זײַנע אויגן האָבן געשווינדלט די געשטאַלטן פֿון כּלערליי פֿרויען: מאַשע, מישעל מערסיע, סאָפֿי לאָרען, עלינע ביסטריצקאַיאַ… ער האָט געשריִען אויף דער גאַנצער גאַס: „טשירי–בירי–באם‟ — און געטראַכט: „הורא! איצט וועלן די סאַמע שענסטע פֿרויען זײַן מײַנע!‟.

10

הגם אין שטוב האָט מען כּמעט קיין מאָל ניט באַהאַנדלט די „גליטשיקע‟ פּאָליטישע פֿראַגן, און בכלל האָט סטאַסיק קיין מאָל נישט געהערט, אַז עמעצער פֿון דער משפּחה זאָל אויף אַ קול עפּעס זאָגן קעגן דער מאַכט, האָט אונדזער העלד גאַנץ גיך פֿאַרשטאַנען, וואָס עס שטעלט מיט זיך פֿאָר די מלוכה, אין וועלכער ער האָט געלעבט. אָנגעהויבן האָט זיך עס, אַוודאי, פֿון מאַרקס׳ אַרטיקל וועגן ייִדן.

סטאַסיקס בני–בית, ווי אַ סך אַנדערע מענטשן אין לאַנד, האָבן גוט געוווּסט די גרענעצן פֿון דעם, וואָס מע מעג יאָ, און וואָס מע טאָר נישט; און, ווי ס׳רובֿ בירגער, מורא געהאַט אַפֿילו צו טראַכט וועגן ברעכן די דאָזיקע גרענעצן. דעריבער, בעתן הערן סטאַסיקס שאַרפֿע אַרויסזאָגונגען פֿלעגט זײַנע שטוביקע אַרומכאַפּן אַן אמתער גרויל. די באָבע, נעבעך, האָט שיִער ניט געחלשט און מיט אַ שרעק אין די אויגן און קוים רירנדיק די ליפּן, זיך געבעטן בײַם אייניקל, ער זאָל עס בשום־אופֿן קיינעם ניט זאָגן, אַניט וועט מען די גאַנצע משפּחה אַרעסטירן. ווי אַן ענטפֿער, פֿלעגט סטאַסיק אַ קוק טאָן אויף דער באָבען מיט אַ בליק, וואָס האָט געזאָלט מיינען: „אַוודאי, וועל איך עס ניט זאָגן. דערפֿאַר האָבן מיר טאַקע אַזאַ פּאַסקודנע מלוכה, וואָס קיין וואָרט אמת טאָר מען דאָ ניט אַרויסברענגען אויף דער צונג. סוף־כּל־סוף, האָט ער בײַ זיך באַשלאָסן: אויב די מלוכה נאַרט אונדז אַלעמען אָפּ און אים בתוכם, וועט ער זיך באַגיין מיט איר אויפֿן זעלבן אופֿן!

אינעם סאַטירישן זשורנאַל „קראָקאָדיל‟ האָט סטאַסיק געלייענט וועגן געוויסע טיפּן, וואָס קויפֿן בײַ אויסלענדער כּלערליי חפֿצים און דערנאָך פֿאַרקויפֿן זיי עס, נאָר שוין אַ סך טײַערער. צו מאַכן אמתע געשעפֿטן האָט דער פֿערצן־יאָריקער סטאַסיק, אַוודאי, ניט געהאַט אין זינען, נאָר די אידעע אַליין, אַז בײַ די אויסלענדער קאָן מען קריגן גוטע זאַכן, איז אים ארײַן אין קאָפּ אַרײַן. דעמאָלט האָט ער דורכגעטראַכט אַ פּרטימדיקן האַנדל־פּלאַן.

אין איינעם אַ שבת בשעת די פֿרילינג–קאַניקולן, האָט סטאַסיק געזאָגט נאָכן אָנבײַסן די עלטערן, אַז ער וויל זיך דורכשפּאַצירן עטלעכע שעהען. דערקליבן זיך ביזן צענטער פֿון שטאָט, האָט ער געקויפֿט אַ פּאָרציע אײַזקרעם און זיך אָפּגעשטעלט ניט ווײַט פֿונעם האָטעל „אינטוריסט‟, וווּ, געוויינטלעך, שטעלן זיך אָפּ די טוריסטן פֿון אויסלאַנד. אין עטלעכע מינוט אַרום האָט סטאַסיק דערזען, ווי אַ וווּקסיקער בלאָנדער פּאַרשוין, אָנגעטאָן אין בגדים, וואָס וואַרפֿן זיך אין די אויגן, איז אַרויסגעגאַנגען פֿונעם ריזיקן גרויען בנין און זיך געלאָזט אין זײַן ריכטונג. ווען דער אומבאַקאַנטער פּאַרשוין איז שוין כּמעט געווען לעבן סטאַסיקן, האָט אונדזער פֿריש־אָפּגעבאַקענען ביזנעסמאַן אַ שפּאַן געטאָן אים אַנטקעגן און געפֿרעגט אויף רוסיש:
— אַנטשולדיקט, ווי אַזוי קאָן איך אָנקומען צום פּאַשקאָוו־הויז?
— Sorry‪,‬ I don‪’‬t speak Russian! — האָט יענער געענטפֿערט מיט אַ בנימוסדיקן שמייכל.

נאָך אין שול, וווּ די לימודים פֿון ענגליש זײַנען געווען דרײַ מאָל אַ וואָך, מיט זײַן שׂכל און וויסנדאָרשטיקייט, האָט סטאַסיק שוין נישקשה געקענט די שפּראַך. הגם קיין שום פּראַקטיק צו ריידן ענגליש האָט ער ניט געהאַט, איז זײַן וואָקאַבולאַר געווען גענוג גרויס אונטערצוהאַלטן אַ שמועס. זיך געמאַכט פֿאַרחידושט, איז סטאַסיק תּיכּף אַריבער אויף ענגליש:
— אָ, זײַט איר פֿון ענגלאַנד?
— ניין, איך בין פֿון פֿינלאַנד.
— פֿון פֿינלאַנד? וועלקאָם קיין מאָסקווע! זײַט איר דאָ צום ערשטן מאָל?
— יאָ… איך בין שוין געווען אין לענינגראַד, נאָר אין מאָסקווע בין איך צום ערשטן מאָל.
— אויסגעצייכנט! האָט איר שוין עפּעס געזען דאָ?
— ניין, איך בין געקומען צו פֿליִען ערשט נעכטן בײַ נאַכט.
— איר מוזסט גיין אין צירק! האָט איר אַמאָל געהערט וועגן גריגאָרי נאָוואַקן און זײַנע זין? זיי זײַנען אונדזערע באַרימטע צירק-אַטלעטן. מ׳דאַרף זיי אומבאַדינגט זען! — האָט סטאַסיק געזאָגט מיט התלהבֿות, אַרײַנלייגנדיק אַ באַזונדערן באַטײַט אינעם וואָרט „אונדזערע‟.
— אָ, זייער אינטערעסאַנט… — האָט העפֿלעך געענטפֿערט דער פֿינער, בפֿירוש אַ ביסל פֿאַרחידושט, — איך וואָלט געוואָלט באַזוכן דעם קרעמל, דעם „באָלשוי טעאַטער‟…
— אַוודאי! — האָט סטאַסיק מסכּים געווען, — און וועגן דעם נאָוואָדעוויטשיער צווינטער האָט איר געהערט?..

אַן ערך צוויי שעה האָט סטאַסיק אַרומגעפֿירט דעם פֿינישן גאַסט אַרום מאָסקווע, געוויזן אים פֿאַרשיידענע מערקווירדיקע ערטער און אויסגעפֿרעגט וועגן פֿינלאַנד און דעם לעבן דאָרט. זײַן נײַער באַקאַנטער האָט זיך אַרויסגעוויזן זייער אַ פֿרײַנדלעכער מענטש, געהייסן האָט ער מיקאָ און איז אַלט געווען פֿערציק יאָר, אַ באַאַמטער אין אַ פֿאַזיכערונג–קאַמפּאַניע. אַליין אַ געגטער, האָט ער אַ זון כּעמט אין איין עלטער מיט סטאַסיקן, נאָר, לויטן פֿאָטערס ווערטער, אַ סך ווייניקער אַנטוויקלט, ווײַל עס קריכט אים אין קאָפּ נאָר פּאָפּ–מוזיק.

סטאַסיקן איז עס, אַוודאי, געווען אָנגענעם צו הערן, הגם מיקאָ אַליין האָט גערעדט ווי ער וואָלט זײַנע רייד אַרויסגעלייגט פֿון די סאָוועטישע צײַטינגען — וועגן שלום און שותּפֿות צווישן פּראָגרעסיווע כּוחות, געשאָלטן אַמעריקע, אָפֿן און אויפֿריכטיק רחמנות געהאַט אויף די פּאַלעסטינער פּליטים און אַנדערע קרבנות פֿון אימפּעריאַליזם.

בײַם אָנהייב האָט סטאַסיק געמיינט, אַז זײַן אויסלענדישער באַקאַנטער טרײַב קאַטאָוועס, אויסדריקנדיק זײַנע באַציִונגען אויף אַזאַ אופֿן, אָבער מיקאָ האָט גערעדט גאַנץ ערנסט. פֿאַרבײַגייענדיק לענינס דענקמאָל, האָט ער מיט דרך-ארץ באַמערקט, אַז דווקא לענין האָט געהאַט געגעבן פֿינלאַנד איר אומאָפּהענגיקייט.

— זײַט איר אַ מיטגליד פֿון דער קאָמוניסטישער פּאַרטיי? — האָט סטאַסיק געפֿרעגט.
— ניין, נאָר איך שטים פֿאַר די סאָציאַל–דעמאָקראַטן. זיי זײַנען פּראָגרעסיוו און פֿרײַנדלעך אין באַצוג צום סאָוועטן־פֿאַרבאַנד. — האָט מיקאָ געמאָלדן.

„יאָ, ס׳איז אַ גרויסער ספֿק, צי בײַ אַזאַ חכם קען מען קריגן מערבֿדיקע סחורות‟, — האָט סטאַסיק אַ טראַכט געטאָן.

אין משך פֿונעם גאַנצן שפּאַציר האָט דער פּראָגרעסיווער סאָציאַל-דעמאָקראַט מעלה–גירהט אַ קײַגומע. גראָד ניט לאַנג צוריק נאָכן האָקיי–מאַטש צווישן סאָוועטישע און קאַנאַדישע יוגנט–מאַנשאַפֿטן זײַנען אומגעקומען העכער צוואַנציק מענטשן און דרײַצן קינדער בתוכם. געשען איז עס אַזוי: אין הסכּם מיט די תּנאָים פֿונעם קאָנטראַקט מיט זייער ספּאָנסאָר, אַ קײַגומע–פֿירמע, זײַנען די קאַנאַדער געווען מחויבֿ צו צעטיילן קײַגומע בחינם. האָט זיך דער עולם גלײַך נאָך דער שפּיל אַ לאָז געטאָן צום אַרויסגאַנג, כּדי ניט צו פֿאַרפֿעלן די געלעגנהייט צו באַקומען אומזיסט די „קאַנאַדישע נאַשערײַ‟. עס האָט זיך אָנגעהויבן אַ שרעקלעכע שטופּעניש, בעת וועלכער עס זײַנען געווען קרבנות. נאָך גוט, וואָס סטאַסיק איז דאָרט ניט געווען, ווײַל יענער מאַטש איז פֿאָרגעקומען אין אַנדערן עק שטאָט, כּמעט צוויי שעה פֿאָרן מיטן טראָלייבוס און מעטראָ פֿון זײַן הויז. די פּרעסע האָט אַוודאי פֿאַרשוויגן די טראַגעדיע, אָבער די קלאַנגען וועגן איר זײַנען זיך צעפֿלויגן איבער דער גאַנצער שטאָט.

מיקאָ האָט תּיכּף מחבד געווען סטאַסיקן מיט אַ קײַגומע — אַ געשמאַקע, נאָר פֿון דעם צווייטן פּאַסיקל האָט אונדזער העלד זיך אָפּגעזאָגט. צוריקצוּוועגס, שוין אַרײַנגייענדיק אינעם האָטעל, האָט דער פֿינישער חכם, גלײַך פֿאַרן שווייצאַר, ארויסגעשלעפּט פֿון דער קעשענע א בײַטל און מיט די ווערטער, אַז סטאַסיק איז דער סאַמע בעסטער וועגווײַזער, וואָס ער האָט אַמאָל געטראָפֿן, דערלאַנגט אים אַ באַנקנאָטע פֿון הונדערט פֿינישע מאַרק.

— וואָ-אָ-אָס?! — האָט סטאַסיק שיִער ניט אויסגעשריגן, — ס׳איז פֿאַר מיר געווען אַ פֿרייד צו ווײַזן אײַך מײַן לײַבלעכע און באַליבטע שטאָט, די הויפּטשטאָט פֿון אונדזער היימלאַנד!
— אָך, אַנטשולדיק… איך האָב ניט געוואָלט דיך באַליידיקן… — מיקאָס פּנים איז אַזש רויט געוואָרן פֿון בושה, — איך האָב פּשוט געוואָלט דיך אָפּדאַנקען… דו האָסט דאָך מיר אָפּגעגעבן אַזוי פֿיל צײַט…

בעת ער האָט גערעדט, האָט סטאַסיק געמאַכט עטלעכע טריט צוריק, געבנדיק מיקאָן צו פֿאַרשטיין, ער זאָל גיין נאָך אים. ווען זיי זײַנען אַ ביסל אָפּגעגאַנגען פֿונעם שווייצאַר, האָט סטאַסיק שטיל געפֿרעגט:
— איר ווילט מיך אָפּדאַנקען?
מיקאָ האָט שוין, נעבעך, ניט געוווּסט, וואָס צו זאָזן.
— צי האָט איר נאָך קײַגומע?
— יאָ… — האָט מיקאָ צוגעשאָקלט מיטן קאָפּ.
— איז גיט מיר אַ ביסל. וויפֿל איר׳ט קאָנען מיר געבן, וועל איך אײַך זײַן דאַנקבאַר. בײַ אונדז איז אַזאַ קײַגומע ניטאָ, און איך וועל זיך טיילן מיט מײַנע שול-חבֿרים, ס’וועט זיי געפֿעלן ווערן.
— אַוודאי! — האָט מיקאָ זיך דערפֿרייט, — לאָמיר גיין אין מײַן האָטעל-צימער, און כ׳וועל דיר געבן אַ סך קײַגומע!
— ניין, איך וועל צו אײַך ניט גיין, נאָר כ׳וועל וואַרטן אויף אײַך אָט דאָרט, — און סטאַסיק האָט אָנגעוויזן מיט די אויגן, — הינטערן ראָג. פֿאַרשטאַנען?

במשך פֿון די פֿאָלגנגיקע עטלעכע חדשים האָט זיך סטאַסיק מער ניט באַוויזן בײַם האָטעל „אינטוריסט‟; ער איז געגאַנגען צו אַנדערע האָטעלן, וווּ עס פֿלעגן זיך אָפּשטעלן אויסלענדער, און האָט אויסגענוצט דעם זעלבן פֿאָרטל (פּשוט בעטלען האָט ער ניט געוואָלט, נאָר באַגעגענען זיך מיט אויסלענדער איז אים געווען אינטערעסאַנט). געטאָן האָט ער עס תּמיד אַליין, אויסמײַדנדיק אַנדערע „יעגערס נאָך אויסלענדער‟.

שפּעטער, נאָך דעם ווי ער איז געוואָרן אַכצן יאָר אַלט און אָנגעהויבן פֿאַרדינען בײַם פֿאַרריכטן עלעקטרישע מכשירים, פֿלעג סטאַסיק קויפֿן בײַ די אויסלענדער און ספּעקולאַנטן שיינע זאַכן פֿאַר זיך און זײַנע קרובֿים, נאָר אַליין האָט ער זיך מיט ספּעקולאַציע קיין מאָל ניט פֿאַרנומען. פֿון דעסטוועגן, איז דאָס ערשטע געפֿאַנג זײַנס, די קײַגומע, אים גוט צוניץ געקומען, בעת ער האָט אוכאַזשעוועט נאָך מאַשען…

סוף קומט